Το αστικό των φαντασιώσεων – Δανάη και Ορφέας

Απόψε το βράδυ θέλω να ξαναζωντανέψω στο μυαλό μου την ερωτική συνομιλία που είχα με τον Ορφέα. Ο άντρας μου ας αναβιώσει την τελευταία του περιπέτεια με την Καίτη ή με κάποιο άλλο θηλυκό μέσα ή έξω από το μπουρδέλο. Διόλου δε με ενδιαφέρει. Δεν αισθάνομαι ένοχη, ούτε αμαρτωλή, που φλέρταρα με έναν άλλον άνδρα. Ο άντρας μου είχε όλες τις πιθανότητες να παίξει τον ρόλο του Ορφέα τις στιγμές της κατάθλιψής μου. Τις ώρες εκείνες που βρισκόμουν στο χείλος του γκρεμού κι όπου μονάχα ένα νήμα με χώριζε απ’ το κενό του. Καρτερούσα ένα χέρι που θα με άρπαζε, θα με τραβούσε πίσω, θα με έσωζε από την ιδέα της αυτοχειρίας, όμως αυτό το χέρι τις στιγμές εκείνες βρισκόταν πολύ μακριά. Ούτε η ίδια δεν ξέρω ποιο άλλο αόρατο χέρι με έσωσε. Αργότερα η κατάθλιψη μαλάκωσε, επικράτησε η επιθυμία μου για ζωή, μαζί και η ελπίδα για επιστροφή στην προηγούμενη ευτυχισμένη κατάσταση με τον άντρα μου, όπως ήταν στα πρώτα της χρόνια πριν από την ασθένεια. Η ασθένεια βέβαια εμφάνιζε τις ιδιοτροπίες της, πράγμα μη αρεστό στον διαφορετικά μαθημένο άντρα μου, ειδικά στα ερωτικά μας παιχνίδια. Προσπαθούσα με όλη τη δύναμη του σώματος και της ψυχής μου να εκπληρώσω τις επιθυμίες του, συχνά υποδυόμενη τον ρόλο της ξαναμμένης για σεξ. Δεν έφταιγα όμως όταν η ασθένεια, όπως μια ζηλιάρα ερωμένη, εμφανιζόταν ξαφνικά στο πλάι του άντρα μου και με διέκοπτε στη μέση του ρόλου. Θα πρέπει κάποιος να συμπάσχει με τον άλλο τις στιγμές εκείνες, για να αντιμετωπίσει τον πειρασμό να μην τον κάνει να αισθάνεται ανίκανος, ανεπιθύμητος, αποτυχημένος σε καθετί στον κόσμο του έρωτα. Ο άντρας μου όμως έδειχνε κατανόηση μόνο όταν έφτανε σε οργασμό, διαφορετικά έπρεπε να υπομένω τις προσβλητικές του εκφράσεις.

Εντμοντ – Ανδρέας Σαλβάρης (Συγγραφέας)

Ο ποιητής και συγγραφέας Εντμόντ-Ανδρέας Σαλβάρης γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1957 στην πόλη της Κορυτσάς. Μετά το λύκειο στη γενέτειρά του, συνέχισε τις πανεπιστημιακές σπουδές στην Οικονομική Σχολή των Τιράνων απ’ όπου και αποφοίτησε το 1982. Δωδεκάχρονος ακόμη, αλλά ανήσυχο πνεύμα, ξεκίνησε έτσι απ’ την πρώιμη εφηβεία του το συναρπαστικό ταξίδι στον χώρο της λογοτεχνίας, με τα πρώτα ποιήματά του, που στα φοιτητικά του χρόνια εμπλουτίστηκε με την πεζογραφία αλλά και την έντονη αρθρογραφία του πάνω σε θέματα οικονομικού και φιλοσοφικού χαρακτήρα της εποχής. Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα εκδημοκρατισμού της μετακομμουνιστικής Αλβανίας της δεκαετίας του ’90, όπου ξεχώρισε για τη διεισδυτική ματιά και τον ανατρεπτικό ριζοσπαστικό χαρακτήρα της συγγραφικής δημοσιολογίας του. Με τα τραγικά γεγονότα και την πυραμιδική κατάρρευση του ’97 στη χώρα του μεταναστεύει στη Θεσσαλονίκη, όπου διαβιεί μέχρι σήμερα με τη σύζυγό του και τα δυο του παιδιά. Το 2006 εκδίδει το πρώτο του βιβλίο με βιώματα και μνήμες απ’ τη χώρα του υπό τον τίτλο “Παρ’ όλα αυτά… ζούμε” που έτυχε θερμής υποδοχής απ’ τους αναγνώστες και την κριτική. Ακολούθησαν τέσσερις ποιητικές συλλογές “Κάπου… Κάποιον… Κάποιος”, “Πώς καταντήσαμε έτσι!”, “Μην ακολουθείτε την σκιά”, “Μου μίλησε η σιωπή”, μια εκδοτική πλημμυρίδα με αποκορύφωμά της το μυθιστόρημα, το 2012, “Facebook-koobecaF” που εκδόθηκε στα ελληνικά το 2016 από τις εκδόσεις Μολύβι με τίτλο “Το κάστρο των σκιών”. Την ίδια χρονιοά η Ένωση των Αλβανών Συγγραφέων, η “Λέσχη Ντρίτα”, με έδρα την Αθήνα, τον τιμάει για το εν λόγω βιβλίο με το βραβείο “Ισμαήλ Κανταρέ”. Το μυθιστόρημα εγκωμιάζεται απ’ την κριτική και τον τύπο για το ιδιαίτερο σύγχρονο στιλ, την ευρηματική υπόθεσή του και το καθολικό του μήνυμα σαρκωμένα μέσα από μια στοχαστική γραφίδα που συνδυάζει υπέροχα την πρόζα με την ποίηση.
Το 2015 έλαβε το βραβείο Frang Bardhi για το διήγημα “Psikoanalitika e ecjes” από τον σύλλογο Galaktika. Η συλλογή “Με το βλέμμα του Ομήρου” είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή στα ελληνικά.

 

Έλβι-Γιώργο Σεφέρη (Μεταφραστής)