Το βέλος και το μάτι

“Αν ένας τοξότης στοχεύει διαδοχικά γύρω από τον εαυτό του, θα βρεθεί μέσα σε έναν κλοιό από βέλη με ακτίνα ίση με την εμβέλεια του τόξου του. Τα όρια ενός πεδίου είναι δυνατόν να ορισθούν από το σύνολο των ακραίων σημείων του. Τέτοια πεδία μπορούν να προκύπτουν από τη βαρύτητα, τη θερμότητα, από εκπομπές ηλεκτρονικών σημάτων (συσκευών video ή τηλεχειρισμού), αλλά και από τη μνημονική ικανότητα και τη φαντασία. Υλοποιώντας τα οριακά αυτά σημεία, είναι δυνατόν να γίνουν ορατοί χώροι που προκύπτουν από την έκταση της εμβέλειας ενός πεδίου (εκεί που σκάβει η φωτιά τον πάγο, εκεί που εμφανίζονται οι ψίθυροι και τα παράσιτα). […] Με αντίστοιχο τρόπο, τα ζωγραφικά έργα μοιάζουν να είναι ενθύμια συμβάντων και ταυτόχρονα να προκαλούν το σταμάτημα της μνήμης. […] Σύμφωνα με τα παραπάνω, τα έργα όταν, μισοσκοτεινιασμένα, βρίσκονται στον τοίχο, αποτελούν ένα όριο. Αν μπορεί κανείς να δει μέχρι εκεί, πιο πίσω είναι το σκοτάδι. Αλλιώς είναι οι τελευταίες εικόνες γεγονότων και το σκοτάδι, το κενό μνήμης βρίσκεται στην αίθουσα. Αν οι κατασκευές-όργανα είναι μηχανισμοί εμβέλειας, τα δισδιάστατα έργα απεικονίζουν την τελευταία ματιά ή στοχεύουν στη λήθη. […]” (από το κείμενο του Ζάφου Ξαγοράρη “Το εργαστήριο της τύφλωσης”) Κείμενα: Ζάφος Ξαγοράρης, “Το εργαστήριο της τύφλωσης”, Θανάσης Μουτσόπουλος, “Μηχανισμοί παρενόχλησης των αισθήσεων”, Ζήσης Κοτιώνης, “Ο ψίθυρος της καμπάνας”, και Αριστείδης Αντονάς, “Αποχωρισμός, τραύμα, εικόνα”.

Συλλογικό έργο (Συγγραφέας)