Το Βαγιώ

Η Βασιλική, προσπαθώντας να ξεπεράσει το σοκ από αυτήν την αναπάντεχη εξέλιξη των πραγμάτων, σκεφτόταν τι είχε πει με τον Γιώργη στο τραπέζι όλη την προηγούμενη ώρα, πώς του είχε φερθεί, με τι θράσος τον είχε βομβαρδίσει με ερωτήσεις. Μήπως, κατά βάθος, ενστικτωδώς, όπως έλεγε και η Θεοδώρα, ή ίσως μια κρυφή έκτη αίσθηση που μπορεί να είχε, την έκανε να θέλει να μάθει τα πάντα για αυτόν τον άνθρωπο; Μήπως ήταν όντως αυτός η μοίρα της; Τη διαλέγουμε άραγε εμείς τη μοίρα μας; Ως άντρας μάλλον της άρεσε. Αδιάφορος σίγουρα δεν της πέρασε, όπως τόσα άλλα προξενιά που της είχαν φέρει. Και θυμήθηκε πως, παρόλο που και εκείνος προσπαθούσε σε όλη τη διάρκεια του τραπεζιού να μην την κοιτάζει απευθείας, είχε καταφέρει να του κλέψει δυο ματιές την ώρα που έτρωγαν, και τα γκριζοπράσινα μάτια του που ακτινοβολούσαν την είχαν γοητεύσει πολύ. Είχαν κάνει και τη δική της ματιά να ακτινοβολεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και της είχαν λίγο εγκλωβίσει το μυαλό. Τώρα, λοιπόν, έπρεπε μέσα σε μια νύχτα να πάρει μια απόφαση. Από το Κιβέρι Αργολίδας στα Ροζενά Κορινθίας, στο Έσσεν Γερμανίας και στη Νέα Ιωνία Αττικής. Και στο κέντρο αυτών των γεωγραφικών σταθμών, εκείνη. Με χιλιάδες εμπειρίες και συναισθήματα. Ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή, εμπνευσμένο από την ιστορία της γεμάτης ζωής της γιαγιάς μου, η οποία έζησε τα ενενήντα από τα εκατό χρόνια του προηγούμενου αιώνα. Ανακάλυψε, αποδέχτηκε και βίωσε με τον δικό της πάντα τρόπο όλες τις ιστορικές και πολιτιστικές εξελίξεις μέσα από τη διαδρομή της. Μια διαδρομή που μου την περιέγραψε και την ένιωσα με μάτια κλειστά και αυτιά ορθάνοιχτα. Γεμάτη χαρά και πόνο, με πόλεμο και ειρήνη, με φτώχεια και με επάρκεια, στα χωριά και στις πολιτείες που βρέθηκε. Μια ανοιχτή καρδιά, μια ολάνθιστη ψυχή γεμάτη αγάπη, συμβουλές και σιωπές όλο νόημα. Μια ζωή σαν τη θάλασσα, με γαλήνη και τρικυμία, με χρώματα κάθε μέρα διαφορετικά, με αρώματα που ανοίγουν το μυαλό σου και σε κάνουν να αναπνέεις πιο δυνατά και να απολαμβάνεις το δώρο που σου δόθηκε. Αυτό είναι το ταξίδι ενός απλού καθημερινού αυθεντικού ανθρώπου, του ανθρώπου της διπλανής πόρτας, του δικού μας ήρωα που πολλές φορές δεν τον βλέπουμε, αλλά μέσα μας πάντα τον νιώθουμε.