Το γάλα

“Το γάλα” είναι μια τραγική ιστορία τριών ηρώων, της Ρήνας (45 ετών) και των δύο γιων της, Αντώνη (25 ετών) και Λευτέρη (23 ετών). Έχοντας μεταναστεύσει εδώ και χρόνια από την Τιφλίδα, ο Αντώνης, φιλόδοξος και πρόθυμος να ανελιχθεί κοινωνικά και να γυρίσει την πλάτη στις ρίζες του, διατηρεί σχέση με την κόρη του αφεντικού του, την οποία και ετοιμάζεται να παντρευτεί. Ο Λευτέρης, από την άλλη, αρνείται να ζήσει στο σήμερα, παραμένει αδύναμος και αφελής, ενώ η συμπεριφορά του γίνεται όλο και πιο περίεργη. Η ιστορία μας ξεκινά όταν ο Αντώνης επισκέπτεται την μητέρα του και τον αδερφό του για να τους ανακοινώσει τον γάμο του και να τους γνωρίσει τη μέλλουσα γυναίκα του. Η επίσκεψη του Αντώνη αναμοχλεύει οικογενειακές δυναμικές και βαθιά προβλήματα που στοιχειώνουν και τους τρεις με άξονα τα αρχέτυπα “Πατρίδα”, “Μητέρα” και “Αγάπη”. Ο Λευτέρης αναζητά την αγάπη του αδερφού του μέσα από το ξεχασμένο παρελθόν τους, ο Αντώνης προσπαθεί να ξεπεράσει τις ενοχές του απέναντι στον Λευτέρη, ενώ διαχειρίζεται τις συνέπειες της αυταπάρνησης, και η Ρήνα, ζώντας τον καθημερινό φόβο, βρίσκεται στη μέση προσπαθώντας να τους φέρει κοντά. “Το γάλα στα ρώσικα λέγεται “μαλακό”. Έτσι, περίεργα, μια άλλη ελληνική λέξη, σπαρμένη μέσα σε μια άλλη γλώσσα, δίνει εκεί, στο ξένο χωράφι, πολύ πιο άμεσα και πιο ανάγλυφα την αίσθηση του πράγματος, απ’ ό,τι η αντίστοιχη που το ονοματίζει στα ελληνικά. Γι’ αυτήν ακριβώς την αίσθηση θέλει να μιλήσει το έργο “Το γάλα”. Την αίσθηση που έχει κανείς ότι όλα μέσα του μαλακώνουν και ζεσταίνονται. Όταν σταματάει πια να κλαίει και να πονάει. Όταν δέχεται την τροφή του. Όταν αγαπιέται… Κι όταν αυτό δε συμβαίνει, τότε νιώθει ξένος. Σαν πρόσφυγας ανάμεσα σε δυο πατρίδες. Ξένες κι αυτές.” (Β. Κ.) “…σημαντικότατο νέο απόκτημα της δραματουργίας μας, “Tο γάλα”, του Bασίλη Kατσικονούρη… …H γραφή του Kατσικονούρη είναι λιτή, βίαιη όσο το θέμα του επιβάλλει, με ριπές ποιητικές και απογειώσεις αναμνήσεων χωρίς ωραιοπάθεια και φιλολογία. Ως είδος θα μπορούσε να καταταγεί στις “λαϊκές τραγωδίες” και, για να εξηγούμε συγκεκριμένα, κάτι παρόμοιο με το Θέα από τη Γέφυρα του Άρθουρ Mίλερ, τον Σωσμένο του Mποντ, τον Pόμπερτο Zούκο του Kολτές. Έργα επίσης βίαια, ανελέητα, λιτά, ωμά, γυμνά και απελπισμένα… (Kώστας Γεωργουσόπουλος, Iδέες – Tα Nέα) “…Συγκλονιστικό έργο -που μιλώντας για την τραγωδία του μετανάστη υποβάλλει επίμονα το φόντο, τον καμβά, δηλαδή τη γύρω του κοινωνία-, συγκλονιστικότερα ανεβασμένο…” (Βασίλης Αγγελικόπουλος, Καθημερινή) “…H ύψιστη συγκίνηση! Tην Mάνα του έργου – την Mάνα του Kατσικονούρη, του Mαστοράκη και της Mάνιας Παπαδημητρίου – και τον Γιο της – τον Γιο του Kατσικονούρη, του Mαστοράκη και του Kωνσταντίνου Παπαχρόνη – τους έχω ήδη στοργικά ακουμπήσει στο δικό μου Eικονοστάσι των Aγίων του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου… (Γιώργος Σαρρηγιάννης, Tα Nέα) “…Tο έργο του Bασίλη Kατσικονούρη είναι απ’ τα πληρέστερα που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια και διαθέτει δυνατούς διαλόγους, πυκνή ροή, εξαιρετικές συγκρούσεις και μοναδικές κορυφώσεις…” (Bασίλης Mπουζιώτης, Έθνος) “…Oι λαϊκοί του διάλογοι, ο ψυχισμός των ηρώων του και οι κοινωνικά αναγνωρίσιμες καταστάσεις του θαρρείς κι είναι όλα εμπειρικά βιωμένα. Όταν λοιπόν το υλικό του φτάνει πια στο χαρτί, ρέει αβίαστα, από ψυχής, απαλλαγμένο από τεχνικές και συγγραφικά κόλπα…” (Ιλειάνα Δημάδη, Αθηνόραμα) Το 2010 “Το γάλα” μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Γιώργο Σιούγα, με τη συνεργασία του συγγραφέα στο σενάριο, σε μια συμπαραγωγή της CL Productions, της Odeon και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.