Το γυάλινο κελί

[…] Βεβαιωνόταν όλο και περισσότερο ότι βάδιζε σε μια παγίδα της αστυνομίας. Κοιτούσε τόσο συχνά γύρω του για άνθρωπο με πολιτικά, ώστε ο κόσμος άρχισε να τον κοιτάζει κι αυτός. Αποφάσισε τότε να σταματήσει να γυρίζει το κεφάλι του. Πήγε χωρίς δεύτερη σκέψη σ’ έναν κινηματογράφο της 23ης οδού. Στις 10:15 δεν μπορούσε να καθίσει άλλο, βγήκε και περπάτησε νότια. […] Έφθασε πέντε λεπτά νωρίτερα στη 10η οδό και Όγδοη Λεωφόρο. Ο Ο’ Μπράιαν έφτασε από το κέντρο, βαδίζοντας αδιάφορα με μια εφημερίδα στο αριστερό του χέρι. «Δεν σε παρακολουθούσαν;» ρώτησε τον Κάρτερ […] «Το 1961 έλαβα ένα γράμμα από έναν έγκλειστο στις Μεσοδυτικές Πολιτείες της Αμερικής» γράφει η Πατρίσια Χάισμιθ. «Του είχε αρέσει ένα από τα βιβλία μου κι ήθελε να γίνει συγγραφέας. Αρχίσαμε αλληλογραφία και του ζήτησα να μου γράψει μια έκθεση με τίτλο «Μια μέρα στη φυλακή»… Την ίδια εποχή άρχισα να σχεδιάζω μια ιστορία. Ο ήρωάς μου, ο Φίλιπ Κάρτερ, θα βρισκόταν ήδη ενενήντα μέρες φυλακή, όταν θα ξεκινούσε το βιβλίο. Οραματιζόμουν το πρώτο μισό του να διαδραματίζεται στη φυλακή και το υπόλοιπο μισό να δείχνει τα αποτελέσματα που είχαν στον Κάρτερ τα έξι χρόνια εγκλεισμού του… Τα θεματικά στοιχεία ανάπτυξης της πλοκής θα ήταν: δικαστική πλάνη, απειλή συζυγικής απιστίας, απειλή εξάρτησης από μορφίνη και μετά τη φυλακή ο φόβος μήπως χάσει τη γυναίκα του και τη δουλειά του… Σκόπευα να βάλω τον Κάρτερ να διαπράττει ένα σοβαρό έγκλημα και…». Το Γυάλινο κελί είναι ολόκληρο ένα χιτσκοκικό μυθιστόρημα αγωνιώδους προσμονής και η Χάισμιθ με το βιβλίο αυτό αποδεικνύεται η καλύτερη εκπρόσωπος του σασπένς, καθώς από την αρχή μέχρι το τέλος ο αναγνώστης βρίσκεται στο χείλος της αμφιβολίας για την επόμενη κίνηση του πρωταγωνιστή, αλλά και για την αφηγηματική εξέλιξη της ιστορίας.