Το δεύτερο φουστάνι

(Ο αποσπασματικός μονόλογος μιας μάνας που βίωσε την εμπειρία της αλλαγής φύλου του γιου της, της μεταμόρφωσής του από άνδρα σε γυναίκα.) Η μόνιμη επωδός της, που φυσικά απαλείφεται στο κείμενο γιατί γίνεται κουραστική, ήταν: “Ελάτε στη θέση μου. Εσείς τι θα κάνατε;” Ή η σύνθεση των δύο: “Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;” Ερωτήσεις-φράσεις αδυσώπητες, που διατυπώνονται με βαθιές εισπνοές – εκπνοές, παραμένουν αναπάντητες, δημιουργούν μεγάλα κενά (εξαντλούν μέχρι κεραίας τον αέρα που αναπνέουμε) και προκαλούν πανικό… Η αίσθηση που είχα ήταν ότι ήμασταν χαμένοι κάπου στο διάστημα, αντιμετωπίζαμε πρόβλημα οξυγόνου, χάναμε ξαφνικά το στοιχείο της βαρύτητας και χτυπιόμασταν στα τοιχώματα ενός θαλάμου. Ενώ μας μαστίγωναν τα γήινα ταμπού, οι εμπειρίες και οι μνήμες μας.