Το ευαγγέλιο, αφήνοντας κατά μέρος το μυθικό και δογματικό στοιχείο, επιδιώκει να οργανώσει το ευαγγελικό υλικό με έναν περισσότερο κατάλληλο και ορθολογικό τρόπο. Διατηρήθηκαν εδώ όλα εκείνα τα στοιχεία που περιέχονται στα επίσημα ευαγγέλια και είναι ουσιώδους σημασίας για τη θρησκευτική συνείδησή μας. και εκ των παράλληλων συντάξεων των τριών συνοπτικών ευαγγελίων επιλέχθηκε πάντοτε εκείνη η οποία έδινε την εικόνα ότι ακολουθούσε την περισσότερο ανόθευτη παράδοση. Σε μία πρώτη φάση η παρούσα επανεπεξεργασία θα μπορούσε να αντικαταστήσει την ανάγνωση των ίδιων των ευαγγελίων. Σε μία δεύτερη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως εισαγωγή στην απευθείας ανάγνωση των κειμένων. αυτή θα επιτρέψει στον αναγνώστη να τα προσπελάσει με κριτικό πνεύμα και να κάνει κτήμα του –απορρίπτοντας τη σαβούρα και τα κατάλοιπα της μετάδοσης– τα γνήσια τεκμήρια της ιστορίας και της διδασκαλίας του Ιησού.
Από αυτή την πρωτότυπη προσέγγιση του ευαγγελικού υλικού απουσιάζουν εσκεμμένα, στο πλαίσιο των μεθοδολογικών επιλογών, στον βαθμό που συνιστούν μεταγενέστερη θεολογική επεξεργασία, το Κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, οι Πράξεις αποστόλων, οι Επιστολές και η Αποκάλυψη. Εδώ ο Ιησούς της Ναζαρέτ, και όχι της Βηθλεέμ, είναι ένας εβραίος προφήτης, ο τελευταίος και ο μεγαλύτερος των προφητών. Δεν είναι Υιός του Θεού, ούτε αναστήθηκε ούτε εμφανίστηκε πραγματικά στους δικούς του ανθρώπους. Ο Ιησούς είναι πρωτίστως ένας δάσκαλος ηθικής φιλοσοφίας, ο οποίος παροτρύνει τους ανθρώπους να παραιτηθούν από τα εγκόσμια, προκειμένου να ενωθούν πνευματικά και εσωτερικά με τον Θεό, το υπέρτατο αγαθό, αγαπώντας τον πλησίον.
Κατά τον Πιέρο Μαρτινέτι, οφείλουμε να αποβλέπουμε σε μια «πνευματική αόρατη Εκκλησία», στην οποία θα μπορούσαν να συγκεφαλαιωθούν οι υψηλότερες ηθικές αξίες όλων των θρησκειών, δίνοντας με τον τρόπο αυτόν ζωή σε μια παγκόσμια κοινωνία ενωμένη με αδερφικούς δεσμούς: «Σε κάθε εποχή, αλλά ακόμη περισσότερο στη δική μας, η αληθινή Εκκλησία δεν έγκειται σε καμιά από τις ορατές εκκλησίες, οι οποίες προσφέρουν το θλιβερό θέαμα των μεταξύ τους διαφωνιών και συγκρούσεων, αλλά στην αόρατη ένωση όλων των ειλικρινών ψυχών που έχουν καθαρθεί από τον φυσικό εγωισμό και στη λατρεία του ελέους και της δικαιοσύνης προς όλα τα έμβια όντα, από το πλέον ασήμαντο έως τον άνθρωπο, είχαν την αποκάλυψη της αλήθειας και την υπόσχεση της αιώνιας ζωής».
Piero Martinetti (Συγγραφέας)
Ο Πιέρο Μαρτινέτι (Piero Martinetti, 1872-1943) δίδαξε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Ήταν ένας από τους ελάχιστους πανεπιστημιακούς που αρνήθηκαν να δώσουν όρκο πίστης στο καθεστώς του Μουσολίνι. Το 1926 κατήγγειλε το κλίμα τρομοκρατίας που κατέκλυζε την ιταλική διανόηση, διακηρύσσοντας τον εαυτό του «πολίτη ενός κόσμου στον οποίο δεν υπάρχουν ούτε διωγμοί ούτε αφορισμοί». Το 1928, στο απόγειο της φασιστικής δικτατορίας, κυκλοφόρησε τη μονογραφία του περί ελευθερίας (La libertà). Η τριλογία που αφιέρωσε στον χριστιανισμό (Gesù Cristo e il cristianesimo, Ragione e fede. Introduzione ai problemi religiosi και Il Vangelo) απαγορεύτηκε από την Αγία Έδρα. Έτρεφε μια βαθιά συμπόνια για τα ζώα και ακολουθούσε αυστηρά χορτοφαγική διατροφή, μια επιλογή που είχε για τον ίδιο θρησκευτική αξία (Η ψυχή των ζώων, Κυαναυγή, 2019).
(Πηγή: “Εκδόσεις Δρόμων”, 2022)
Παναγιώτης Τσιαμούρας (Μεταφραστής)
Ζώης Μπενάρδος (Επιμέλεια)
Ο Ζώης Μπενάρδος γεννήθηκε το 1966 στην Ολυμπία. Σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε διοίκηση και οικονομία. Το 1990 αποφοίτησε από τη Σχολή Δημοσιογραφίας και ασχολήθηκε με δικές του εκπομπές στο ραδιόφωνο και από το 1992 με την τηλεόραση. Εργάστηκε ως σύμβουλος εκδόσεων. Από το 1989 δημοσιεύει κείμενά του σε περιοδικά και εφημερίδες. Το 2001 ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο “Δρόμων” τον οποίο και διευθύνει. Είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Πολιτιστικών Συντακτών (Ε.Π.Σ.). Επίσης, είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Έχει εκδοθεί τα βιβλία του: Ποίηση: – “Σπίθες οργής και φωτιάς”, Δίρφος 1985. – “Ώρες γαλήνης”, 1986. – “Ερωτογραφίες”, Καλέντης 1991. – “33 σκόρπια τετράστιχα”, Δρόμων 2009 Παιδικά βιβλία: – “Τα γειτονόπουλα” της Περλ Μπακ, (διασκευή), 1992, – “Η τύχη της ασχημούλας”, (παραδοσιακά παραμύθια), 1993.
