Το κόκκινο και το μαύρο

“Πολύ μικρός, είχε στιγμές γεμάτες από έκσταση. Τότε σκεπτόταν με ηδονή πως κάποια μέρα θα παρουσιαζόταν στις ωραίες γυναίκες του Παρισιού, θα έκανε να τον προσέξουν με κάποια παράξενη πράξη. Και γιατί να μην τον αγαπήσει κάποια απ’ αυτές, όπως ο Βοναπάρτης, φτωχός ακόμα, αγαπήθηκε από την περίφημη κυρία ντε Μπωαρνέ; Από χρόνια ο Ιουλιανός δεν μπορούσε να περάσει ούτε μία ώρα ίσως της ζωής του χωρίς να συλλογιστεί πως ο Βοναπάρτης, ένας άσημος και φτωχός υπολοχαγός, κατάφερε να κατακτήσει όλον τον κόσμο με το σπαθί του.” Ο Ιουλιανός Σορέλ, γιος ξυλουργού απ’ το Βερριέρ, άνθρωπος ευαίσθητος όσο και φιλόδοξος, απεχθάνεται (όπως ο δημιουργός του, ο Σταντάλ) τη γαλλική επαρχία και αναζήτα την τύχη του στην υψηλή κοινωνία του Παρισιού, για να καταλήξει τέλος στη λαιμητόμο, θα μπορούσε ίσως να είχε μεγαλουργήσει στα στρατεύματα του Ναπολέοντα (το κόκκινο), θρεμμένος καθώς ήταν με τα ιδανικά της δημοκρατίας. Σε μιαν εποχή, ωστόσο, που μόνον η Εκκλησία (το μαύρο) παρέχει σ’ έναν φτωχό και ταπεινής καταγωγής νέο τις δυνατότητες για κοινωνική αναρρίχηση, ο Σορέλ δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, ακόμη και τον έρωτα, για να πετύχει. Μέσα από την ιστορία του Ιουλιανού Σορέλ, που συμπυκνώνει στο πρόσωπό του όλες τις αντιφάσεις της εποχής του, το πραγματικό πάθος με την υποκρισία, το υπερήφανο ήθος του επαναστάτη με την ευελιξία του τυχοδιώκτη, ο Σταντάλ σκηνοθετεί τη γαλλική κοινωνία την εποχή της Παλινάρθωσης (1814-1830).