Το λυχνάρι του Αλαντίν

“Τότε ο σκύλος ξυπνούσε, τεντωνόταν, κύρτωνε τη ράχη, κουλούριαζε τη λεπτή και μακριά ουρά του, κι έμπαινε στην καλύβα με κραυγές και γρυλίσματα ασυνήθιστης αγριότητας. Έναν έναν ξυπνούσε τους γιους και τους γαμπρούς που κοιμόνταν αφού είχαν πιει άθλιο κρασί, τους ταρακουνούσε από τα πόδια, έσκιζε παντελόνια, κάπου κάπου διέκοπτε καμιά πράξη που θα κατέληγε να δώσει στον γέρο κι άλλα εγγόνια, κι έτσι, μέσα σε βρισιές, έβγαιναν έξω για να φέρουν τα τσιμπλιασμένα μάτια τους μπροστά στη γκρίζα φωτεινότητα της στέπας. “Κωλόσκυλο!” τολμούσε να πει μέσα απ’ τα δόντια του κάποιος συγγενής.” Η Αλεξάνδρεια του Καβάφη, το καρναβάλι του Ρίο, το κρύο και βροχερό Αμβούργο, η Παταγονία, το Σαντιάγο της Χιλής τη δεκαετία του ’60, συνθέτουν τη γεωγραφία τού Λυχναριού. Μέσα σ’ αυτά τα δώδεκα διηγήματα -που το καθένα μοιάζει ένα μικρό μυθιστόρημα- ο Σεπούλβεδα δίνει πνοή σε αξέχαστους ήρωες της πρώτης νιότης, ήρωες μοναδικούς ή καθημερινούς που ζουν ή πέθαναν, θυμούνται ή αφηγούνται… Ιστορίες ερωτικές που χάνονται μέσα στο χρόνο, πολλά υποσχόμενα ραντεβού που μένουν απραγματοποίητα, παμπάλαια ξενοδοχεία χαμένα στις εσχατιές του πλανήτη που προσελκύουν τους πιο παράξενους ταξιδιώτες, άνδρες που κουβαλούν στην πλάτη συναρπαστικές ζωές, παλιούς και ανομολόγητους έρωτες, ή κρύβουν μυστικές σχέσεις με ήμερα και άγρια ζώα… καθώς και μία συνάντηση με τους ήρωες του διάσημου μυθιστορήματος “Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης”.