Το μεγάλο ρήγμα

Η μέχρι σήμερα ισχύουσα διεθνής τάξη πραγμάτων τελειώνει, χωρίς όμως η μελλοντική να διαγράφεται ακόμη στον ορίζοντα. Η βουλιμία και αλαζονεία των θυτών θα έχουν συμβάλει στο σημερινό ιστορικό αδιέξοδο πολύ περισσότερο από ό,τι η αδυναμία των θυμάτων να σχεδιάσουν και ν’ αντιτάξουν κάτι το εναλλακτικό. “Ό,τι είναι στερεό εξαερώνεται: αυτός είναι ο νόμος της φυσικής. Ό,τι είναι ιερό βεβηλώνεται: αυτός είναι ο νόμος της ιστορίας” (Κάρολος Μαρξ, 1848). Για την ανθρωπότητα, προαναγγέλλεται σήμερα μακρά φάση γενικευμένης αποσύνδεσης και αποδόμησης, με ρήγματα και πολυδιασπάσεις. Το ενδεχόμενο της μη-κυβερνησιμότητος προκαλεί πανικό και απόγνωση περισσότερο στους κυβερνώντες απ’ ό,τι στους κυβερνωμένους. Παγκοσμιοποίηση, καταστολή, αντίσταση, αποδόμηση: το τετράπτυχο της σύγχρονης τραγωδίας. Η “ύβρις” των ισχυρών, αντί να επικουρεί τον έλεγχο του κόσμου, τον αποτελειώνει. Tα συστήματα επιτήρησης, ελέγχου και εκφοβισμού των πολιτών, αντί ευθυγράμμισης και ομοιομορφίας, αποφέρουν στην πράξη απείθεια, ανυπακοή, ετεροδοξία, αποστασία. Οι κοινωνικές ανισότητες του κόσμου εκτινάσσονται πλέον στα ύψη, όχι διότι έτσι συγκροτείται δήθεν κάποια νέα τάξη πραγμάτων, αλλά κυρίως διότι η παλαιά παραιτείται από τη δυνατότητά της να περιορίζει τις δυνάμεις που απεργάζονται το ίδιο το τέλος της. Με σημαία τους “μονόδρομους”, οι ιθύνοντες του κόσμου έχουν πλήξει πρώτα απ’ όλα τη δική τους κοινωνική υπόληψη και αξιοπιστία.