Το μολύβι του ξυλουργού

Ήταν αληθινή βασίλισσα εκείνη η γυναίκα. . . Όταν εμφανίστηκε στην αποβάθρα του τρένου, δεν ξέραμε αν έπρεπε να τη χαιρετήσουμε απλώς ή να υποκλιθούμε μπροστά της. Κρατούσε στο χέρι ένα καλαθάκι με τρόφιμα για τον κρατούμενο. Φορούσε ένα λουλουδάτο έξωμο φόρεμα κι ήταν ίδια η άνοιξη με όλα της τα λουλούδια, όλα της τα χρώματα και τα αρώματα. Ο κρατούμενος έτρεξε κοντά της, αγκαλιάστηκαν αμέσως, και το καλάθι έπεσε απ` τα χέρια της στο πάτωμα. . . Πέρασε τα χέρια του με τις χειροπέδες πάνω απ` το κεφάλι της και τα άφησε να κατέβουν στη μέση της. Την έσφιξε πάνω του δυνατά. . . Μείναμε όλοι να κοιτάζουμε εκείνο το όμορφο νέο ζευγάρι. . . Ο χρόνος έμοιαζε να έχει σταματήσει. Ξαφνικά ο λοχίας άπλωσε το χέρι και με μια βίαιη κίνηση χώρισε τους ερωτευμένους. «Είναι η γυναίκα μου, λοχία», είπε σιγανά ο Ντανιέλ. [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]