Το ολέθριο “χάντικαπ”

Ο ανά χείρας τόμος αποτελείται από τρεις ενότητες εντελώς διαφορετικές στο περιεχόμενο, στην υφή, στον τρόπο προσέγγισης των θεμάτων τους, όπως και στη… χρονική απόσταση -δύο και τριών δεκαετιών- που χωρίζει τη “συγγραφή” τους. Εντούτοις διέπονται από την κοινή ελπίδα να λειτουργήσουν -ίσως- ως ερεθίσματα που θα συνέβαλλαν, έστω και ελάχιστα, στην ανάπτυξη οποιασδήποτε δυνατής μορφής προβληματισμών σχετικών με το τι δέον γενέσθαι μετά την εκ των έσω κατάρρευση του κυρίαρχου στην επαναστατική Αριστερά -σε παγκόσμια κλίμακα- “σοβιετο- κομμουνιστικού μοντέλου” ή/και τον πλήρη εκφυλισμό -σε πωρωμένο δικτατορικό κρατικο-μονοπωλιακό καπιταλισμό- του αντίστοιχου “μαο-κινεζικού μοντέλου”. Οι ορφανεμένες και καθημαγμένες ιδεολογικο-πολιτικά μάζες και οι διαλυμένες και αποδεκατισμένες δυνάμεις αυτής της άλλοτε πανίσχυρης επαναστατικής Αριστεράς, που επί σχεδόν έναν αιώνα πάλευαν “με ανείπωτη αυταπάρνηση ν’ αλλάξουν τον κόσμο”, σήμερα, μετά τον σαρωτικό-καθολικό αφανισμό όλων των αξιών στις οποίες πίστευαν, δεν έχουν πια σε τι άλλο να προσδοκήσουν… Eκτός ίσως απ’ το να αναφανούν, σαν από κάποιο θαύμα, εντελώς νέες, ρεαλιστικές, ακλόνητα πειστικές απαντήσεις στο μέγιστο ερώτημά τους: “Και τώρα τι κάνουμε;…”. Ερώτημα που -από διαφορετικές αφετηρίες- απασχολεί-ταλανίζει ταυτόχρονα και άλλα, εξαιρετικά πολυάριθμα και πολυποίκιλα, στρώματα, που ασφυκτιούν και αντιτάσσονται με μύριους τρόπους στην καπιταλιστική (ιμπεριαλιστική) νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Αυτήν που σαν υπεργήινη λαίλαπα καταστρέφει ήδη ανεπανόρθωτα τον πλανήτη και τη ζωή αναρίθμητων ανθρώπινων υπάρξεων. Μια κοινή προσδοκία απέραντων μαζών “ανά την υφήλιο” που δεν αποδέχονται μεν ως οριστικό και αμετάκλητο το ιδεολογικο-πολιτικό στάτους κβο που επικράτησε στη γη μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού (υποτιθέμενου) σοσιαλισμού”. Αλλά και που δεν θα είναι ποτέ δυνατόν να ορθοποδήσουν ιδεολογικο-πολιτικά αν δεν αναδυθεί απ’ τις γραμμές τους ένα νέο, πολύμορφο -και συνεχώς διευρυνόμενο- Κίνημα Ιδεών, με αντικείμενο όχι μόνο την αντιπαράθεση στην ασύλληπτη βαρβαρότητα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, αλλά πάνω απ’ όλα την αναζήτηση νέων μορφών ανάπτυξης της κοινωνίας, που να μην έχουν κανένα από τα “ολέθρια γνωρίσματα” του δήθεν σοσιαλισμού που ξέραμε ως τώρα.