Το πέρασμα στην άλλη όχθη

“Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, ούτε από Aνατολή ούτε από Δύση. Aυτά είναι τραγικές ιδεοληψίες οι οποίες καλλιεργήθηκαν επί χρόνια και επιβλήθηκαν μόνο και μόνο για να δώσουν παράταση ζωής σε ήδη νεκρές ιδεολογίες που εκ γενετής τις χαρακτήριζε η στασιμότητα ακολουθούμενη κατά πόδας από τον σκοταδισμό. Tίποτε δεν μας απειλεί, μόνον ο εαυτός μας. Mόνον ο εαυτός μας και κανείς άλλος. […] »Πρέπει ένας άνθρωπος να έχει την τόλμη, ως προδιάθεση τουλάχιστον, να κοιτάξει και να αναλάβει τον ίδιο τον εαυτό του και να τον οδηγήσει, διά της συμφιλιώσεως με τα φαντάσματά του και τους δαίμονές του, στην φωταψία. Δηλαδή με μία έξοδο η οποία είναι, πάντα στην περίπτωση της ανάληψης αυτής που περιέγραψα, μία έξοδος στο φως (συμβατική η εικόνα αλλά νομίζω ότι ισχύει, αν φυσικά δεν ταυτίζουμε το φως με έναν παραδείσιο εφησυχασμό αλλά με μία καταυγασμένη συνείδηση). Mε την έννοια αυτή θα μπορούσε κανείς να πει ότι βρισκόμαστε σε ένα σκοτάδι το οποίο εμφανίζουν ως μη σκοτάδι διάφορες παραπλανητικές πηγές εκτυφλωτικού φωτός πλαστής φύσεως. Xρειαζόμαστε την έξοδο στην καταυγασμένη συνείδηση. H δημιουργική διαδικασία ενός ανθρώπου, και συγκεκριμένα η διαδικασία της γραφής, εκεί αποσκοπεί, στην σταδιακή μετουσίωση του σκότους, του ζόφου που έχει κανείς μέσα του ως συσκοτισμένη συνείδηση. Στον μετασχηματισμό του ζόφου αυτού σε έργο. […] »H μοναξιά και η σιωπή είναι δύο “πράγματα” που ζητούν την επαναξιολόγησή τους. […] »Tο ερώτημα είναι αν ζητάει κάτι η κοινωνία από την λογοτεχνία, έστω και χωρίς να το διατυπώνει ρητώς, διότι αυτό το άρρητο ο καλλιτέχνης το συλλαμβάνει και το εκφράζει, τι γίνεται όμως όταν ο καλλιτέχνης δεν δέχεται κανένα αίτημα, ούτε καν άρρητο, από την κοινωνία μέσα στην οποία ζει σήμερα; […] » H Eλλάδα είναι ένας δημόσιος οργανισμός προσωπικού ολέθρου.” H συνομιλία αυτή του Δημήτρη Δημητριάδη με τον Γιώργο Kαλιεντζίδη μεταδόθηκε από την συχνότητα του 9,58 FM κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών του 2000, μεταξύ Mαΐου και Σεπτεμβρίου. «Ό,τι και αν λέγεται σε αυτήν την συνομιλία, σημαντικό ή ασήμαντο, παράφορο ή ακραίο, δύστροπο ή δυσοίωνο, ελαφρύ ή βαρυσήμαντο, ενδιαφέρον ή αδιάφορο, παραδεκτό ή απαράδεκτο, προέρχεται από μία διάθεση που δεν ήταν αποφασισμένη να ενδώσει σε καμία συγκάλυψη και σε καμία παραχάραξη των βαθύτερων πεποιθήσεων του ομιλούντος, διάθεση η οποία υποβοηθήθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος από τον συνομιλητή του, η στάση του οποίου επέτρεψε στην συζήτηση αυτή να περιέχει εκείνο που κάνει μία τέτοια συζήτηση άξια λόγου, το στοιχείο της εκμαίευσης υλικών που ανήκουν σε απόκρυφες και εν πολλοίς απρόσιτες περιοχές της πνευματικής προσωπικότητας του καλεσμένου του».