Το πιάνο και άλλα οικογενειακά σχεδιάσματα

Η ιστορία τρέφεται από τους παραπόταμους της μικροϊστορίας. Είναι ένας από τους τρόπους της να συμπληρώνει και να κατασκευάζει τη γενικότερη εικόνα και να ερμηνεύει φαινόμενα. Όλες οι οικογένειες χτίζουν και στη συνέχεια μεταφέρουν το παρελθόν των μελών τους από γενιά σε γενιά. Πλάθουν την ιδιαίτερη εκδοχή της κοινωνικής τους παρουσίας και επιβίωσης μέσα στον χρόνο. Η εκδοχή περνάει κυρίως προφορικά, με διαφοροποιήσεις και αποκλίσεις, προσθήκες αλλά και αποσιωπήσεις από κλάδο σε κλάδο, που περιλαμβάνουν κριτικό σχολιασμό και συγκριτικές παρατηρήσεις. Γενναία ξεκινήματα σκοντάφτουν σε ανυπέρβλητες συγκυρίες και ανεπιτυχείς επιλογές. Πρόσωπα που υπήρξαν αλλά χάθηκαν από αρρώστιες, λύπες, αδιέξοδα. Πρόσωπα που γνώρισαν την επιτυχία όπως τη μετρούσαν οι ίδιοι αλλά σε κάποια στροφή τους ξεγλίστρησε. Κίνητρο του Πιάνου, μεταξύ άλλων, ήταν η καταγραφή μιας συγκεκριμένης εποχής, που ξεκινά από τα τέλη του 19ου αι. και φτάνει έως τα μέσα του 20ού αι. σε έναν συγκεκριμένο τόπο, τη Βοστίτσα-το Αίγιο, με υπόβαθρο την ανάπτυξη που βασιζόταν σε ένα δημοφιλές και ευαίσθητο γεωργικό προϊόν, τη σταφίδα, μιας συγκεκριμένης αστικής οικογένειας. Παρουσιάζονται διαδρομές ανθρώπων στον χρόνο και σε τόπους που ισορροπούν μεταξύ της οικογενειακής μυθοπλασίας και των γεγονότων.

Έλλη Δρούλια (Συγγραφέας)