Το τέλος του δρόμου που χάσαμε

Ανώφελα φλερτ, ανούσιες ερωτικές περιπτύξεις, άσκοπες συζητήσεις, οινόπνευμα και καπνός, η σύντομη περίληψη ενός καλοκαιριού που ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές και κατέληξε σε εφιάλτη. Ένα μοιραίο γεγονός ταρακουνάει για τα καλά τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, αλλά αντί να τον ξυπνήσει τον βυθίζει ακόμα πιο πολύ στο βούρκο του. Όταν είχα πει στην Όλγα πως δε θυμόμουν καν το πρόσωπό της, τη στιγμή που της γύρισα την πλάτη μου, μου απάντησε πως ήμουν τυχερός! Μάλλον είχε δίκιο. Αν θυμόμασταν με κάθε λεπτομέρεια τις φορές που πέσαμε, όταν προσπαθούσαμε να σταθούμε στα δυο μας πόδια, ο φόβος θα μας κυρίευε σε κάθε επόμενη προσπάθεια και πιθανότατα δε θα καταφέρναμε να περπατήσουμε ποτέ. Η μνήμη δεν πρέπει να διαγράφει το παρελθόν, αλλά οφείλει να κρύβει κάτω από το χαλάκι του χρόνου τα ίχνη του πόνου και να αφήνει στην επιφάνεια μονάχα τα λάθη που κάναμε. Για να μην τα επαναλάβουμε. Εγώ θα τα επαναλάμβανα όπως και να είχε…

Νίκος Φράγκος (Συγγραφέας)

Ο Νίκος Φράγκος γεννήθηκε έναν Ιούλιο στην Πάτρα, πριν από τέσσερις δεκαετίες. Όταν γεννιέσαι μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, είναι δεδομένο πως αυτό θα σε καθορίσει. Η θάλασσα, ο ήλιος, το αλάτι, η πρώτη επαφή με την πένα του Bukowski, η συναυλία του Manu Chao στη Μαλακάσα, το πρώτο ταξίδι στη Λατινική Αμερική… όλα τα πράγματα που αξίζουν στη ζωή συμβαίνουν καλοκαίρι. Ακόμα και η πρώτη γνωριμία με την Κρήτη συνέβη στις καθυστερήσεις ενός ακόμα καλοκαιριού. Σε ένα παράλληλο σύμπαν μένει ακόμα στα Χανιά και σε κάθε ευκαιρία γυρίζει τον κόσμο παρέα με ένα βιβλίο, τετράδιο και μολύβια, δύο μαγιό (γιατί ποτέ δε ξέρεις) και φυσικά με ένα ζευγάρι ακουστικά για να ακούει μουσική ανενόχλητος. (Πηγή: “Εκδόσεις Κομνηνός”, 2023)