Το τραμ το τελευταίο

1935. Στην προπολεμική Αθήνα ο γόνος της αριστοκρατικής οικογένειας Δερμάνη, Νίκος Δερμάνης, τελειώνει τις μουσικές σπουδές του στο ωδείο και ετοιμάζεται για τις εξετάσεις του. Η αδερφή του και η μητέρα του είναι στο πλευρό του, αντίθετα από τον πατέρα του, που δεν βλέπει με καλό μάτι την κλίση του γιου του στη μουσική και θέλει να ασχοληθεί με το εργοστάσιο υφασμάτων που έχουν. Τον ίδιο καιρό, λίγο πιο μακριά από το αρχοντικό των Δερμάνηδων, και συγκεκριμένα στις γειτονιές της Νίκαιας, τρία λαϊκά παιδιά ανάμεσα στα 20 και 25, ο Γιώργος Στεφάνου, ο Μήτσος και ο Ανδρέας, προσπαθούν να κερδίσουν τη ζωή τους από τη μουσική. Βέβαια το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς είναι απαγορευμένα όργανα από την αστυνομία πράγμα που κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή των τριών φίλων. Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς, η Ευτυχία, μια πανέμορφη δεκαοχτάχρονη προσφυγοπούλα κερδίζει τη ζωή της, δουλεύοντας σαν μοδιστρούλα. Παρότι έχει υπέροχη φωνή, ουδέποτε πέρασε από το μυαλό της να τραγουδήσει. Τι σχέση θα μπορούσαν να έχουν οι πέντε αυτοί άνθρωποι μεταξύ τους; Φαινομενικά καμία. Και όμως, η ζωή τα έφερε έτσι ώστε οι δρόμοι τους να διασταυρωθούν. Μέσα από τη φιλία, τον έρωτα και το μίσος, την ανάγκη για επιβίωση στην Κατοχή, τη συνεργασία, τον ανταγωνισμό και την αναγνώριση, πορεύτηκαν ένα τέταρτο του αιώνα άλλοτε μαζί, άλλοτε παράλληλα. 1956. Ο απρόοπτος θάνατος ενός παιδιού γίνεται αφορμή να αποκαλυφθεί το φοβερό μυστικό που κρατιόταν επτασφράγιστο τόσα χρόνια! Οι γραμμές του τραμ ξηλώνονται, η εποχή αλλάζει και μαζί με το “τραμ το τελευταίο” χάνονται και αυτοί σιγά σιγά μεταξύ τους. 1959. Γράφεται ο επίλογος. Θα ξαναζήσει η ιστορία τους στο μέλλον;