Υπόθεση Jacob

Σε προάστιο της Βοστόνης ένας έφηβος δολοφονείται άγρια. Ο διακεκριμένος βοηθός εισαγγελέα Άντριου Μπάρμπερ δεν διστάζει να αναλάβει προσωπικά την υπόθεση, παρότι το θύμα ήταν συμμαθητής του γιου του. Οι κάτοικοι είναι μουδιασμένοι από το σοκ, αλλά έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και στις ικανότητες του Άντριου. Αναπάντεχα, έρχονται στην επιφάνεια στοιχεία που υποδεικνύουν ως βασικό ύποπτο το γιο του Άντριου, τον Τζέικομπ, έναν δυσπρόσιτο έφηβο κλεισμένο στον εαυτό του. Τα Μέσα Ενημέρωσης οργιάζουν, φήμες διαδίδονται στη μικρή πόλη, άνθρωποι συνθλίβονται χωρίς ελαφρυντικά. Ο Άντριου Μπάρμπερ θα αντιμετωπίσει τρομακτικά ηθικά διλήμματα και με κάθε τίμημα θα προσπαθήσει να σώσει το γιο του. Βαθιά μέσα του γνωρίζει ότι είναι αθώος, αλλά δεν αρκεί η δύναμη της ψυχής για να πείσει τους ενόρκους. Όταν τα κίνητρα όλων των πρωταγωνιστών αποκαλυφθούν, ο χορός των σκιών θα μετατραπεί σε θρίλερ με απρόβλεπτο ένοχο. Εσείς, μέχρι πού θα φτάνατε για να υπερασπιστείτε την οικογένειά σας;

William Landay (Συγγραφέας)

Ο William Landay γεννήθηκε το 1963 στη Βοστόνη. Το πρώτο του μυθιστόρημα, “Mission Flats”, κέρδισε το βραβείο Dagger ως το καλύτερο ντεμπούτο από τη Βρετανική ‘Ενωση Συγγραφέων αστυνομικών βιβλίων. Το δεύτερο βιβλίο του, “The Strangler”, ήταν επίσης υποψήφιο για βραβεία κριτικών ως το καλύτερο αστυνομικό του 2007. Η “Υπόθεση Jacob” είναι το τρίτο του βιβλίο και εδραίωσε τον Landay στις λίστες με τα best seller.

 

 

 

 

 

Μαρία Κωνσταντούρου (Μεταφραστής)

Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως πάντα νιώθω νησιώτισσα και διατυμπανίζω πως είμαι από τη Χίο, το νησί της μητέρας μου. Οι γονείς μου ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι… το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω.
Τα παιδικά μου χρόνια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά κι ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας.
Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου υπερασπίζεται πάνω κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τ’ αφτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούν και όσα αποφεύγουμε -ή και φοβόμαστε- να ομολογήσουμε. Τα χέρια μου αγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει την αληθινή νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους.
Τώρα πια μπορεί να ακούγονται ωραία όλ’ αυτά, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των “μυαλωμένων ενηλίκων”, των αξιοσέβαστων “μεγάλων”. Κι είναι πολλές οι φορές που με πιάνει η ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω, να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος…
Μοιραία, κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η Έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλολόγων μου. Έκανα όνειρα για μένα κι οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου. Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτευσα οικτρά όταν παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο, κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία.
Συνέχισα να γράφω και εργάστηκα ως μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι, δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα, “Όταν οι Γυναίκες Τολμούν”, κι έτσι βρήκα το δρόμο που πάντα γύρευα. Μέχρι τότε, δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του “συγγραφέα”, όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν αέναα και πεισματικά την ενηλικίωσή μας.