Φάλαινα

“Παράξενη ιστορία και ασυνήθιστη”. “Δεν πείθεσαι;” με ρώτησε η δεσποινίς Β. “Νομίζω ναι” απάντησα. Μετά με ρώτησε: “Πες μου, αλήθεια; Γιατί είναι περίεργος ο κόσμος στο νησί μας; Απ’ ότι ξέρω, ο καθένας έχει κι από μιαν ασυνήθιστη ιστορία να σου διηγηθεί. Δε θέλω να πω ότι οι ιστορίες αυτές είναι μόνον ερωτικές. Ωστόσο, όπως τις διαμόρφωσε ο καθένας στη σκέψη του, κατάντησαν να παίζουν αποφασιστικό ρόλο στη ζωή του -πολλές φορές μάλιστα να τον εκτρέπουν απ’ την κανονική οδό. Αναρωτιέμαι, γιατί; Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να φεύγουν από τον πλατύ δρόμο που ακολουθούν οι πολλοί; Είναι η περιέργεια, η αγωνία ή η άγνοια; Τι είναι;” Ένα καλοκαίρι στο νησί, με τους χαλαρούς ρυθμούς του, δεν είναι ίσως ο κατάλληλος χρόνος και χώρος για να εξιστορήσει κάποιος τη ζωή του στο δημόσιο, στον Λεβιάθαν. Όμως ακόμη και στην κοιλιά του κήτους, ένας άνθρωπος που θέλει και ξέρει να ζήσει θα μπορέσει να γνωρίσει τον έρωτα και το ταξίδι. Έτσι, η παρέα των διακοπών γίνεται το καλύτερο ακροατήριο, τα απογευματινά ουζάκια και τα βραδινά συμπόσια με τα “προϊόντα της αλιείας” γίνονται η σκηνή η οποία θα φιλοξενήσει το παρελθόν που πληγώνει και το μέλλον που προκαλεί. Και ως παρόν παραμένει πάντα το τοπίο της νωχέλειας που οδηγεί σε πρόσκαιρες επαφές, σε στιγμιαίες απολαύσεις.