Φως σε μαύρο ουρανό

… Μερικές φορές ένιωθα ότι δεν τα ζούσα εγώ, ρε συ. Τότε, εκείνο το βράδυ που κατέφυγα στο σκουπιδοτενεκέ και έσκυψα να πάρω ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς, είπα “πάει, αυτός είναι ο κόσμος μου πια. Θα ζω ανάμεσα στα σκουπίδια και τα αποφάγια, ένα σκουπίδι με ψυχή, που θα λιώνει μέσα στην αδικία και στο ψέμα”. Όμως η τύχη μίλησε αλλιώς σ’ εμένα. Και την άκουσα. Δεν της γύρισα την πλάτη κάνοντας τον καμπόσο, γιατί την τύχη την φτιάχνεις εσύ, φίλε μου… Ο δεκαεξάχρονος Ντίνος, μαθηματικό κεφάλι, κατεβάζει διαρκώς την κουκούλα. Για να μη βλέπει και να μην τον βλέπουν. Οι συνθήκες της ζωής του δεν τον ευνοούν. Τρέχει σαν δαρμένο σκυλί. Και πεινασμένο. Η οικογένεια έχει πάψει να αποτελεί γι’ αυτόν ασφαλές καταφύγιο κι εκεί έξω ο κόσμος μοιάζει εχθρικός. Όμως βγαίνει να τον αντιμετωπίσει. Μέσα στα ερείπια, ένα όνειρο φυτρώνει. Το ακολουθεί. Στην αβέβαιη πορεία του συναντά ανθρώπους σαν και αυτόν. Ενώνουν τις δυνάμεις τους και βάζουν τα υποστυλώματα, όχι απλά της επιβίωσης, αλλά της ζωής. Ένα βιβλίο για την καταστολή του μίσους, την πίστη σε έναν σκοπό και την καλλιέργεια της αγάπης σαν μόνο προορισμό, μέσα σε έναν εχθρικό κόσμο που αλλάζει δραματικά.