Χαμένος βορράς. Δώδεκα Γαλλίες.

Εδώ θα σας πω για πρώτη φορά κάτι το οποίο θα έχω πολλές φορές την ευκαιρία να επαναλάβω στη συνέχεια, σε σημείο που θα μπορούσε κανείς να το περιγράψει ως το λάιτ μοτίβ, το έναυσμα, ακόμα και (θου, Κύριε) το μήνυμα αυτού του μικρού βιβλίου. Λοιπόν, ας το προσθέσουμε ευθέως με πλάγια γράμματα: ο εκπατρισμένος ανακαλύπτει κατά τρόπο συνειδητό (και ενίοτε οδυνηρό) κάποια γεγονότα τα οποία διαμορφώνουν, τις περισσότερες φορές εν αγνοία του, την ανθρώπινη μοίρα. Νάνσυ Χιούστον. “Γεωγραφική εξορία σημαίνει ότι η παιδική ηλικία είναι μακριά: ότι ανάμεσα στο πριν και το τώρα υπάρχει ρήξη. Μια ζωή εδώ και μια ζωή εκεί. Ζωή: με ό,τι αυτή η λέξη ενέχει από την καθημερινή πολυπλοκότητα, κώδικες που μάθαμε και τους οποίους κατέχουμε, συστήματα αναφοράς. Γλώσσα, ενδεχομένως (και το ζήτημα αυτό είναι τεράστιο, θα επανέλθουμε…). Όμως σε όλες τις περιπτώσεις: ένα πολιτικό σύστημα, μια τοπική κουζίνα, μια παραδοσιακή μουσική, ήθη, έθιμα, μια αργκό, μια Ιστορία, χίλιες ιστορίες, μια λογοτεχνία, και πάει λέγοντας. Εδώ, αποσιωπάτε αυτό που ήσαστε. Την παιδική ηλικία, τα παιδικά τραγουδάκια, το θηλασμό, τα σχολεία, τους παιδικούς φίλους, κανείς δεν γνωρίζει τίποτα, δεν αξίζει τον κόπο, δεν θα τους ζαλίσετε κάνοντάς τους μάθημα για τον δυτικό Καναδά, τον προτεσταντισμό, τους σιτοβολώνες, τους τραγουδιστές της κάντρυ, τις πετρελαιοπηγές, τα φορτηγά τρένα, τα μαθήματα του πιάνου, τα ξαδέλφια, τα γεύματα στην εξοχή, τις λίμνες στα βουνά, τον πατέρα σας, τη μητέρα σας, όλα όσα σας διαμόρφωσαν, σας έκαναν να είστε εσείς, τα αγνοούν, αλλά δεν πειράζει, σκέφτεστε· ακόμη κι αν δεν μιλήσω ποτέ γι’ αυτά, τα κρατάω θαμμένα κάπου στο βάθος της καρδιάς μου, της μνήμης μου, δεν μπορώ να τα χάσω. Εκεί, αποσιωπάτε αυτό που κάνετε εδώ. Ε, ναι!” Ο “Χαμένος βορράς” είναι ένα εκπληκτικό προσωπικό δοκίμιο για την εμπειρία ενός ανθρώπου με δύο πατρίδες και δύο γλώσσες, γραμμένο από την περίφημη Γαλλοκαναδέζα συγγραφέα Νάνσυ Χιούστον.