Ψυχή μπλε και κόκκινη

“Γι’ αυτό μπερδεύτηκα, τα έχασα όταν άκουσα τον ίδιο αυτό θείο μου, τον Πλάτωνα, να λέει “Eίχε τρελαθεί ο πούστης”, και αμέσως, “Στο Kόμμα λένε πως τον τρέλανε η πρέζα”, και συμπλήρωσε ότι απείλησε τον Σιάντο και τον Παρτσαλίδη (τους αρχηγούς δηλαδή του KKE, που ο θείος Πλάτων τους λάτρευε σαν αγίους κι όταν πρόφερε τα ονόματά τους, γλύκαινε ακόμα κι η φωνή του) πως θα κατέβαινε στην Aθήνα να τους κόψει τα λαρύγγια.” Η ψυχή μου είναι βαμμένη μπλε και κόκκινη, σαν της πατρίδας, με τα μπλε και κόκκινα παιδιά της. Όταν τα πρόσωπα και τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μου άρχισαν να αναδύονται βασανιστικά στη μνήμη, σκέφτηκα ότι θα ήταν κρίμα να χαθούν, καθώς πλησιάζει πια η στιγμή που θα διαβώ το κατώφλι της ανυπαρξίας. Έγραψα λοιπόν το μυθιστόρημα αυτό, αξιοποιώντας τα βιώματά μου από την Κατοχή, τον Εμφύλιο και τα χρόνια της Αντιπαροχής που ακολούθησαν, όπως έπραξαν πριν από μένα κι άλλοι άξιοι πεζογράφοι της Θεσσαλονίκης, για να μη μείνει η εποχή αυτή πεδίο μελέτης των νεότερων μόνο ιστορικών, που με την ψυχρή επιστημονική τους μεθοδολογία θα την καταχωρήσουν στα τομίδια της πρόσφατης Ιστορίας μας. Τα πρόσωπα και τα γεγονότα που εξιστορώ είναι τα περισσότερα αληθινά, αν και δεν μπορώ να πω με σιγουριά -ύστερα μάλιστα από τόσα χρόνια- σε ποια σημεία ή ώς ποιο σημείο η πραγματικότητα παραχώρησε τη θέση της στη μυθοπλασία. Η τεχνική που ακολούθησα βασίζεται στην περιγραφή πολλών, σχεδόν αυτοτελών, περιστατικών, που ολοκληρώνουν την τοιχογραφία ή το μωσαϊκό κάθε περιόδου. Προσδοκώ ότι η αναπαράσταση των χρόνων εκείνων θα ζωντανέψει τους χαλεπούς καιρούς στη μνήμη των παλαιοτέρων και θα αποβεί χρήσιμη στους νέους για να κατανοήσουν μια εποχή, που δεν μπορούν καν να την φανταστούν. Π. Σ.