Όνειρα

Εδώ βρίσκονται συγκεντρωμένα για πρώτη φορά σ’ έναν τόμο όλα αυτά τα υλικά, προβάλλοντας έτσι μια πλευρά του Μπένγιαμιν που είχε προσεχτεί λιγότερο ώς τώρα: ένα ονειρικό μοτίβο που παρέμεινε σταθερό στη σκέψη του μέχρι το τέλος της ζωής του, κρατώντας μάλιστα ένα ρόλο-κλειδί στην απόπειρά του να περιγράψει ως φαντασμαγορία τον Δυτικό πολιτισμό στην ακμή του καπιταλισμού. Τα όνειρα απασχόλησαν την ανθρωπότητα επί πολλούς αιώνες: ως χρησμοί, προφητείες, θεία προμηνύματα, ματιές στη σκοτεινή πλευρά της ψυχής, πηγές της ποίησης και της τέχνης. Όμως στην πορεία του 20ού αιώνα γνώρισαν μια ραγδαία έκπτωση της σημασίας τους. Ήδη το 1925, στο σχόλιό του «Κιτς στο όνειρο», ο Μπένγιαμιν διαπίστωνε: «Τα όνειρα τώρα κόβουν δρόμο προς την κοινοτοπία». Παρ’ όλα αυτά δεν έπαψε να ονειρεύεται, να καταγράφει τα όνειρα που ήταν σημαντικά γι’ αυτόν και να συνδέει με το όνειρο σπουδαίες θεωρίες, όπως του Φρόυντ ή των σουρεαλιστών.

Walter Benjamin (Συγγραφέας)

Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1892 στο Βερολίνο και αυτοκτόνησε στις 26 Σεπτεμβρίου 1940 στα ισπανικά σύνορα, για να μην πέσει στα χέρια της Γκεστάπο. Τα κυριότερα δοκίμιά του, δημοσιευμένα συνήθως ως άρθρα σε περιοδικά και επιθεωρήσεις, είναι:
– “Zur Kritik der Gewalt” (“Για την κριτική της βίας”, Archiv fur Sozialwissenschaften und Sozialpolitik, 1921)
– “Goethes wahlverwandtschaften” (“Οι εκλεκτικές συγγένειες του Γκαίτε”, Neue Deutsche Beitrage, 1924/25)
– “Einbahnstrasse” (“Μονόδρομος”, εκδ. Rowohlt, Berlin, 1928)
– “Ursprung des deutschen trauerspiels” (“Προέλευση της γερμανικής τραγωδίας”, 1928)
– “Der Surrealismus” (“O σουρεαλισμός”, Die literarische Welt, 1929)
– “Karl Kraus” (Frankfurter Zeitung, 1931)
– “Franz Kafka. Zur zehnten Wiederkehr seines Todestages” (“Φραντς Κάφκα: Για τη δέκατη επέτειο από την ημερομηνία του θανάτου του”, Judische Rundschau, 1934)
– “Das kunstwerk im zeitalter seiner technischen reproduzierbarkeit” (“Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του”, Zeitschrift fur Sozialforschung, 1936)
– “Eduard Fuchs, der Sammler und der Historiker” (“Έντουαρντ Φουξ, συλλέκτης και ιστορικός”, Zeitschrift fur Sozialforschung, 1937)
– “Berliner kindheit um neunzehnhundert” (“Η παιδική ηλικία του Βερολίνου γύρω στα 1900”, 1932-1934, 1938)
– “Uber einige Motive bei Baudelaire” (“Σχετικά με ορισμένα μοτίβα του Μπωντλαίρ”, Zeitschrift fur Sozialforschung, 1939)
– “Uber den Begriff der Geschichte” (“Για την έννοια της ιστορίας”, 1940),
και διάφορα δοκίμια, που ανήκουν στην ημιτελή και αποσπασματική εργασία του “Paris, die haupstadt des 19. Jahr hunderts” (“Παρίσι, η πρωτεύουσα του 19ου αιώνα”).

 

Burkhardt Lindner (Ανθολόγος)

 

Λευτέρης Αναγνώστου (Μεταφραστής)

 

Κώστας Λιβιεράτος (Επιμέλεια)

Ο Κώστας Λιβιεράτος γεννήθηκε το 1955 στην Αθήνα. Σπούδασε πολεοδομία, χωροταξία και περιφερειακή ανάπτυξη στο Λονδίνο και στην Αθήνα, και γεωγραφία και νεοελληνική γραμματεία στο Παρίσι. Εργάστηκε στο Κέντρο Μελετών και Αυτομόρφωσης και έλαβε μέρος σε ερευνητικά προγράμματα αστικής και κοινοτικής οργάνωσης (ΓΓΕΤ, ΜΙΑΤΕ). Είναι συνιδρυτής, υπεύθυνος σειρών και επιμελητής βιβλίων των Εκδόσεων Αλεξάνδρεια. Είναι επίσης μέλος και υπεύθυνος σεμιναρίων της Εταιρείας Διαπολιτισμικών Σπουδών και διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Εκτός από άρθρα στον περιοδικό τύπο, έργα του είναι: “Το μήνυμα του μέσου: Η έκρηξη της μαζικής επικοινωνίας” (επιμ. μαζί με τον Τάκη Φραγκούλη, 1989), “Η κουλτούρα των μέσων: Μαζική κοινωνία και πολιτιστική βιομηχανία” (επιμ. μαζί με τον Τάκη Φραγκούλη, 1991), Χρήστος Βακαλόπουλος, “Η ονειρική υφή της πραγματικότητας. Κείμενα για την επικοινωνία και τον πολιτισμό” (επιμέλεια και επίμετρο, 2005).