Όπλο μετά μουσικής

“Οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι πάντα εκείνοι που αρνούνται να επαναληφθούν και έπαιξαν με τις μορφές των ειδών, αλλά το έκαναν με έναν τρόπο ο οποίος υπερκέρασε τα όρια των ειδών με τα οποία καταπιάστηκαν παιγνιωδώς”, έχει δηλώσει σε μια συνέντευξή του ο Τζόναθαν Λέθεμ. Πράγματι, ο Αμερικανός συγγραφέας αναμειγνύει δημιουργικά και συναρπαστικά την επιστημονική φαντασία με το μυθιστόρημα μυστηρίου. Στο “Όπλο μετά μουσικής”, εν μέρει επιστημονική φαντασία και εν μέρει νουάρ αστυνομικό μυθιστόρημα, παρακολουθούμε τις περιπέτειες του Κόνραντ Μέτκαλφ, πρώην αστυνομικού και νυν ιδιωτικού ντετέκτιβ, ενός σκληρού τύπου και έμπλεου θράσους. Ο Μέτκαλφ πλάθεται από τον συγγραφέα με πρότυπο τον Φίλιπ Μάρλοου, με την έξυπνη ομιλία του, την ξεροκεφαλιά και την άρνησή του να εγκαταλείπει υποθέσεις. Τον Μέτκαλφ προσλαμβάνει ένας άντρας που ισχυρίζεται ότι τον έχουν παγιδεύσει και του φορτώνουν το φόνο ενός διακεκριμένου ουρολόγου. Ο Μέτκαλφ δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι κανένας δεν θέλει να εξιχνιαστεί η υπόθεση: ούτε η πρώην σύζυγος του θύματος, ούτε η αστυνομία, και οπωσδήποτε όχι το ένοπλο κι οξύθυμο καγκουρό που είναι στη δούλεψη του αφεντικού της τοπικής μαφίας. Στον μελλοντικό κόσμο (στα μέσα του 21ου αιώνα) που πλάθει η φαντασία του Λέθεμ, τα παιδιά, χάρη στην τεχνολογία, είναι πιο έξυπνα και πιο κυνικά από τους ενήλικες, ενώ τα ζώα, χάρη σε βιοεπιστημονικές τεχνικές, μπορούν να αποκτήσουν ανθρώπινη νοημοσύνη (μπουλντόγκ είναι φύλακες σε πάρκινγκ, τεριέ κάνουν ντελίβερι, πρόβατα είναι νοικοκυρές και πίθηκοι ιδιωτικοί ντετέκτιβ). Επίσης, χάρη στην τεχνολογία, είναι εφικτή η ανταλλαγή νεύρων, και τα ζευγάρια, στον κόσμο του Λέθεμ, ανταλλάσσουν ερωτογενείς ζώνες για λόγους σεξουαλικού πειραματισμού. Οι άνθρωποι είναι πιο εύθικτοι, το να κάνεις ερωτήσεις θεωρείται ιδιαζόντως αναιδές, κάτι που καθιστά τους ιδιωτικούς ντετέκτιβ παρίες της κοινωνίας. Το ραδιόφωνο, αντί να μεταδίδει κακές ειδήσεις στους υπερευαίσθητους ακροατές, παίζει δυσοίωνη μουσική. Οι πάντες «φτιάχνονται» με ένα ναρκωτικό που το σνιφάρουν και που διατίθεται σε καμιά δεκαριά διαφορετικές ποικιλίες (Αποδεκτόλ, Αποφευγόλ, Λησμονόλ) σε καταστήματα που λέχονται Φτιαχνερίες. Το «Όπλο» ακολουθεί τους τρόπους του σκληρού νουάρ μυθιστορήματος, ιδίως του μεγάλου Ρέιμοντ Τσάντλερ, του οποίου άλλωστε ένα απόσπασμα επιλέγει ο Λέθεμ ως μότο: «Ήταν εύκολο να τον εντοπίσεις, όσο εύκολο είναι και να εντοπίσεις ένα καγκουρό που φοράει σμόκιν». Η πλοκή καθηλώνει τον αναγνώστη και η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο είναι δεξιοτεχνική, ενώ δεν λείπει το χιούμορ και η κοινωνική κριτική. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μυθιστόρημα «χαρμολύπης» στο κέντρο του οποίου πάλλονται μεγάλα ζητήματα σχετικά με τη μνήμη και την υφή της προσωπικότητας. Το «Όπλο μετά μουσικής» ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Καλύτερου Μυθιστορήματος Nebula.

Jonathan Lethem (Συγγραφέας)

Ο Τζόναθαν Λέθεμ γεννήθηκε το 1964 στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στο Βερμόντ, αλλά το 1984 εγκατέλειψε το κολέγιο και άρχισε να εργάζεται σε βιβλιοπωλεία και, παράλληλα, να γράφει. Είναι συγγραφέας έξι μυθιστορημάτων, συμπεριλαμβανομένου και του “The Fortress of Solitude”, καθώς και δύο συλλογών με διηγήματα. Ζει στο Μπρούκλιν και στο Μέιν.

 

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Μεταφραστής)

Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960. Είναι ποιητής, μεταφραστής και συγγραφέας. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, άρχισε να γράφει σε έντυπα όπως το “Ιδεοδρόμιο” του Λεωνίδα Χρηστάκη και η “Χιονάτη” του Βαγγέλη Κοτρώνη, και να συνθέτει ποιήματα και πεζογραφήματα. Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά όπως η “Οδός Πανός”, ο “Ήχος”, το “Κάππα”, η “Λέξη”, η “Πολιορκία”, και άλλα. Συνεργάστηκε για δέκα χρόνια με την εφημερίδα “Ελευθεροτυπία” και το περιοδικό “Έψιλον”. Διατήρησε τη σελίδα του βιβλίου στην εφημερίδα “City-Press”. Ο τρόπος ζωής του τον οδήγησε στη συστηματική μελέτη των λεγόμενων “ιστορικών πρωτοποριών” (Φουτουρισμός, Dada, Υπερρεαλισμός), των Beat ποιητών και συγγραφέων, καθώς και του ρεύματος για την “υπέρβαση και την πραγμάτωση της Τέχνης” (Cobra, Λεττριστές, Καταστασιακοί). Καρπός αυτών των αναζητήσεών του είναι τα πολυσυζητημένα του βιβλία για τον William S. Burroughs, για την Internationale Situationniste, για τον Guy Debord, για τον Μάη του ΄68. Ίδρυσε και διηύθυνε την επιθεώρηση “Propaganda”, όπου δημοσιεύτηκαν κρίσιμα κείμενα για την πολιτική και την κουλτούρα των καιρών μας. Έχει εργαστεί στο ελληνικό ραδιόφωνο, και συγκεκριμένα στο Δεύτερο Πρόγραμμα, στην ΕΡΑ4, στον Εν Λευκώ, στο Κόκκινο 105,5, και στο Κανάλι 1 Πειραιάς 90,4. Σήμερα διευθύνει τη σειρά “Αιφνίδια Ντοκιμαντέρ” στις εκδόσεις Γαβριηλίδης και το λογοτεχνικό περιοδικό/εγχείρημα “ΚΟΡΕΚΤ”, μαζί με τον ποιητή Θάνο Σταθόπουλο, στις εκδόσεις Νεφέλη. Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών και της Εταιρείας Συγγραφέων.

 

Ελένη Κεχαγιόγλου (Υπεύθυνος Σειράς)

Η Ελένη Κεχαγιόγλου γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1969. Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Υποψήφια διδάκτωρ του Παν/μίου Αιγαίου, με θέμα “Το θέατρο στην εκπαίδευση”, το 2004 ήταν στη συγγραφική ομάδα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου γράφοντας για τη Θεατρική Παιδεία στην “Ανάπτυξη των Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών”. Από το 1997 εργάζεται ως επιμελήτρια κειμένων, ενώ από το 1997 έως το 2001 δίδαξε λογοτεχνία στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Το 2003-2004 ήταν υπεύθυνη εκδόσεων του προγράμματος “Εξειδίκευση και Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών” στο Πανεπιστήμιο Αθήνας. Από το 2007 έως το 2010 διηύθυνε τη λογοτεχνική σειρά στις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Μετά την αναστολή λειτουργίας των τελευταίων, διατήρησε από το 2011 έως το 2017 την ευθύνη των ειδικών εκδόσεων στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ). Σήμερα εργάζεται ως επιμελήτρια-υπεύθυνη εκδόσεων στις Εκδόσεις Πατάκη. Μεταξύ 2006-2013 δίδαξε επιμέλεια και διόρθωση κειμένων στο Εργαστήρι Βιβλίου του ΕΚΕΒΙ, έχοντας διδάξει αντίστοιχα σεμινάρια στο ΕΚΕΜΕΛ. Σήμερα διδάσκει στη Σχόλη των Εκδόσεων Πατάκη. Έχει εργαστεί ως παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών (στο Βήμα 99,5 FM και σε σταθμούς των Ιωαννίνων). Κείμενά της έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά (“Διαβάζω”, “Index”, “The Books΄ Journal”, “Ποιητική”, κ.ά.) και στο blog πολιτισμού dim/art.