, την πανουργία του Κασπάροφ, την προοπτική, τα ερωτικά παιχνίδια, τις σκέψεις του Πασκάλ και του Μίλαν Κούντερα

Ο Ερίκ Φενώ αφηγείται την ιστορία του με χαριτωμένη αυθάδεια, προικισμένος καθώς είναι με την τέχνη να χλευάζει τα συναισθήματα. Αρνείται την αθωότητα αλλά δεν διστάζει να γοητεύσει τους αναγνώστες με το κέφι του. Επιτρέπει στον εαυτό του μικρές παρεκβάσεις μιλώντας για την προοπτική στη ζωγραφική ή για τις σκακιστικές ονειροπολήσεις του Κασπάροφ και φτάνει την πονηριά του μέχρι τα άκρα εισάγοντας στη σκηνή τον Μίλαν Κούντερα, στον οποίο υποτίθεται ότι στέλνει το χειρόγραφό του. Ο Κούντερα διαπιστώνει το χάσμα που χωρίζει τη γενιά του από τον νεαρό συγγραφέα. «Αυτό που χάθηκε είναι η ιστορία. Δεν υπάρχει πια Ιστορία, το μόνο που μένει είναι μερικές ανεκδοτολογικές διηγήσεις, η ακρίβεια των οποίων είναι λιγότερο σημαντική από την πρωτοτυπία τους». Όμως ο Κούντερα κολακεύεται που συμμετέχει σ’ αυτό το «όχι και τόσο κακό» μυθιστόρημα. Βέβαια, η περιγραφή που του κάνει ο νεαρός συγγραφέας είναι λίγο κιτς, αλλά ποιος τελικά κατορθώνει να ξεφύγει από αυτό; Έτσι παίρνει μολύβι και χαρτί και του γράφει: «Αντί να σας θλίβω με κριτικές που σαν μοναδικό αποτέλεσμα θα είχαν να σας κάνουν πιο χοντρόπετσο, σας στέλνω μια πρόταση για το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματός σας». Είναι σπάνιο ένας νέος συγγραφέας να σπρώξει τον αυτοσαρκασμό τόσο μακριά. Οι αποτυχίες μας δεν έχουν καμία σημασία, τα παράπονα για την κακή μας τύχη είναι γελοία, η όποια στρατηγική μας για την επιτυχία μικροπρεπής και η προσπάθειά μας να αποφύγουμε το κιτς μάταιη. Ronald Jaccard, Le Monde. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Eric Fesneau (Συγγραφέας)

Φωτεινή Μουρκούση (Μεταφραστής)