Όροφος μείον ένα

Με κατακτημένη πλέον και αναγνωρίσιμη την ποιητική της φωνή, η Ευτυχία – Αλεξάνδρα Λουκίδου καταθέτει έναν λόγο υπαρξιακό και κατεξοχήν βιωματικό. Διαθέτοντας σταθερή ��νότητα ύφους, κινείται γύρω από έναν αφηγηματικό πυρήνα, όπου το ποιητικό “εγώ” παρατηρεί τον απελπισμένο αγώνα της υλικότητας του όντος να εναντιωθεί στο αμετάκλητο. Η πορεία προς το θάνατο καταγράφεται καταλεπτώς σε όλες τις λεπτές αλλά και επώδυνες αποχρώσεις της, μια διαδρομή στην οποία συνειδητά η ίδια βάζει το μαχαίρι ως το κόκκαλο, αποφεύγοντας ωστόσο κάθε είδους μελοδραματισμό. Αντίθετα, η ιδιάζουσα δραματικότητά της προκύπτει από την ένταση με την οποία αντιμετωπίζει την πάσχουσα ύπαρξη και τις αιώνιες απορίες της, όταν “καλείται ξάφνου να αναμετρηθεί με προθεσμίες που τελειώνουν”. Η παρατήρηση της φθοράς να ολοκληρώνει θεαματικά το έργο της έως την απώλεια οδηγεί την ποιήτρια σε λόγο μονόλογο αλλά και σε λόγο απευθυνόμενο, που γίνεται σκληρός και συχνά αποφθεγματικός: “όμως σιδηρουργείο η ζωή / και βάρος αμετάθετο η τελευταία λέξη”.