Όταν η γάτα συμφιλιώθηκε με τα ποντίκια

Σε πλατιά στρώματα πολιτών κερδίζει έδαφος η άποψη ότι η εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία δεν συνεπάγεται και αλλαγές μείζονος σημασίας στην οικονομία και στο εποικοδόμημα. Απουσιάζουν οι ισχυρές ιδεολογικές και πολιτικές ταυτότητες (εξαιρείται η Αριστερά), ενώ έχει υποχωρήσει η κάθε είδους ιστορική φόρτιση που στο παρελθόν κατασκεύαζε διχοτομήσεις (Δεξιά-αντιδεξιά, συντήρηση-πρόοδος). Η εντολή που δίνουν οι πολίτες είναι χωρίς κατεύθυνση, η περίοδος χάριτος στις κυβερνήσεις είναι μικρή, οι επαγγελματίες της πολιτικής ευνοούν τις δικές τους αμοιβαίες σχέσεις και όχι εκείνες που θα έπρεπε να τους συνδέουν με τους εκλογείς, τα κόμματα έχουν καταντήσει “αδειανά πουκάμισα”, παραιτούμενα από τις ευθύνες διαπαιδαγώγησης και καθοδήγησης της κοινωνίας, οι ηγεσίες πορεύονται χωρίς όραμα, ανέμπνευστες και αδύναμες ακόμη και στο διαχειριστικό πεδίο. Η φράση του Ντεγκ Ξιάο Πιγκ ότι είναι αδιάφορο το χρώμα της γάτας αρκεί να πιάνει τα ποντίκια, στην περίπτωση του ελληνικού προσωπικού, δεν ισχύει. Η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι η “γάτα” έχει συμφιλιωθεί με τα “ποντίκια”. Τ.Π.