Όταν ο Θεός έπλασε την Εύα

Η τυχαιότητα μας προκαλεί κι εμείς ή ακολουθούμε την πρόκληση, παίρνοντας το ρίσκο, ή την προσπερνάμε, παραμένοντας αδρανείς στην ασφάλειά μας… Το διαζύγιο της Άννας γίνεται η αφορμή για να συνειδητοποιήσει την αδυναμία της να αντλεί ερωτική απόλαυση στις σχέσεις της με το άλλο φύλο. Στην προσπάθειά της να βρει τι φταίει, θα έρθει αντιμέτωπη με όλες τις γυναικείες φιγούρες της οικογένειάς της – καθεμιά τους και μια όψη, ένα κύτταρο της Εύας, της πρώτης και αιώνιας γυναίκας. Από την Πέργαμο και τη Σμύρνη ως τη Βηρυτό και την αμαρτωλή Τρούμπα του Πειραιά θα χρειαστεί να αναζητήσει τους κώδικες αυτών των χαρακτήρων και να τους ξεκλειδώσει, για να ελευθερωθεί από όλα εκείνα τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα που έχουν γραπωθεί μέσα της και της στερούν τη χαρά του σεξ. Μοιάζει τόσο δύσκολο… Άννα, τελικά πηγαίνεις εκεί όπου δεν θα ήθελες ποτέ να βρεθείς. Σκέφτεσαι αυτό το οποίο δεν θα ήθελες ποτέ να περάσει από το μυαλό σου και οδηγείσαι στο τέλος σαν νερό ταχύρροο στο ρείθρο, όταν πάντα αποζητούσες να μείνει στάσιμη η αρχή. Υποτάσσεσαι –εξαναγκάζεσαι, ορθότερα… να δεχτείς τα αδιακρίβωτα δεδομένα της ζωής σου, όπως αυτά διαμορφώνονται από τις νέες εξελίξεις. Ολόκληρη η ύπαρξή σου πάλλεται από την απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσεις τη συζυγική αγάπη. Όμως η πληγή διαπυήθηκε. Απελπισμένη τώρα επιταχύνεις το βήμα, με μοναδικό συνοδοιπόρο τον άφωνο πόνο σου.