Ένα χαλασμένο καζανάκι. Δέκα κιλά δαμάσκηνα. Ένα ελαφρώς χρησιμοποιημένο φακελάκι μέντα. Είκοσι αυγά σε μια κατσαρόλα: δέκα καμένα και δέκα άβραστα, αυτά του πάνω ορόφου. Τα υλικά από τα οποία συντίθενται τα μεγάλα πολιτικά και φιλοσοφικά διλήμματα. Ίσως και όχι. Αλλά πάλι, γιατί όχι;
Πόσα ζητήματα πολιτικής φιλοσοφίας μπορεί να κρύβονται πίσω από μια συγκατοίκηση δύο καθημερινών ανθρώπων -του Ρόουζ και του Πέκαμ- σε μια γκρι καθημερινότητα μιας μητρόπολης; Δύο ανθρώπων που παρακολουθούν την πρώιμη νεότητα τους να αφήνεται πίσω, σε μια πόλη όπως το Λονδίνο που κοιτάζει μόνο μπροστά. Μια πόλη με συμπτώματα αυχενικού όπως θα έλεγε κάποιος σημαντικός, κάποτε (η αναφορά εδώ προσδίδει μια εγκυρότητα σε μια μάλλον τυχαία φράση).
Πώς αλήθεια μοιάζουν τα πολύχρωμα όνειρα ενός ανέκδοτου συγγραφέα όταν αποτυπώνονται πάνω σε αυτόν τον γκρι καμβά; Αναμφίβολα το αστικό περιβάλλον μοιάζει ως ένα πρώτης τάξεως κινηματογραφικό σκηνικό για τον Ρόουζ, αλλά όταν η περατότητα αποτελεί ανάθεμα στη σύγχρονη, ασίγαστη κρεατομηχανή, η καλλιτεχνική δημιουργία μοιραία αφήνεται πάντα λειψή. Η περατότητα -ως επικείμενος θάνατος- είναι αυτή που δίνει νόημα σε κάθε καλλιτεχνική δημιουργία. Και εδώ ο Ρόουζ (Ελληνιστί Τριαντάφυλλος και πως να χρησιμοποιήσει κάποιος Ελληνικά ονόματα σε οτιδήποτε μη λαογραφικό) το βιώνει αυτό από πρώτο χέρι.
Ή πάλι. Πώς αλήθεια μοιάζουν τα επαναστατικά προτάγματα όταν πλέον μυρίζουν όπως οι νοτισμένες από μπύρα μοκέτες στις Αγγλικές παμπ; Μια ορθά τεκμηριωμένη απάντηση σύντροφοι θα έπαιρνε αρκετό χρόνο και διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων. Και είπαμε, το Λονδίνο υποφέρει από αυχενικό. Θα έλεγε κανείς ότι ο έρωτας είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση. Βολικό αυτό. Έλα όμως που ο έρωτας για τον Πέκαμ περνάει από Χάκνει, μετά μετρό μέχρι το Ντάλστον, από εκεί υπέργειο μέχρι Νιου Κρός Γκέιτ (αν δεν τελειώνει η γραμμή στο Σάρει Κις δηλαδή). Καθόλου βολικό αυτό. Ένας ήρωας λοιπόν ο Πέκαμ, που κρατάει ζωντανά τα ερωτικά, επαναστατικά προτάγματα στον ιστό των αστικών συγκοινωνιών. Κι ας έχει διαβάσει μόνο τον πρώτο τόμο από το Κεφάλαιο.
Τα επίδικα: η φύση της καλλιτεχνική δημιουργίας. Η ορθολογική κυριότητα του εαυτού. Το ατομικό απέναντι στο συλλογικό Είναι. Οντολογία. Αλλοτρίωση. Και παύσεις. Σε είκοσι τετραγωνικά μέτρα μπροστά σε ένα εναμισάρι κρεβάτι. Δημιουργούν δυο ήρωες που αντιπαραβάλλουν τον εσωτερικό τους κόσμο. Ή ορθότερα, ξερνάνε τα άντερά τους. Σε λούπα. Για 104 Τρίτες. Ώσπου ένας αγγελιοφόρος κραδαίνοντας μέντες να περατώσει αυτόν τον γαμημένο κύκλο για να γεννηθεί το παρόν καλλιτέχνημα (λέμε τώρα).
Γιώργος Χατζηχρήστος (Συγγραφέας)
O Γιώργος Χατζηχρήστος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Κατέχει πτυχίο Οικονομικών Επιστημών (ΠΑΜΑΚ), MSc στην Πολιτική Θεωρία (LSE), Μ.Α. στη Φιλοσοφία (KCL), PhD στην Κοινωνιολογία ως υπότροφος Marie Cuire της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Π.Αιγαίου). Έχει διδάξει σε πανεπιστήμια και ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού: Ευρωπαϊκός Οργανισμός Δημοσίου Δικαίου (2022) Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής ΔΠΘ (2021-2022), Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ (2022-2024), Μεταπτυχιακό στη Δημόσια Διοίκηση EUC (2022-2023). Είναι ιδρυτής και CEO της ερευνητικής εταιρείας SInopsIs (www.sinopsisinnovation.eu). Έχει δημοσιεύσει πληθώρα επιστημονικών άρθρων, βιβλίων και συλλογικών τόμων σε διεθνείς εκδοτικούς οίκους. Από το 2011 δουλεύει με το θεατρικό εργαστήριο Τεχνουργείο στη Θεσσαλονίκη, συμμετέχοντας σε παραστάσεις και προσφάτως διαμορφώνοντας σεμινάρια με θεματικές θεάτρου και πολιτικής φιλοσοφίας. Έχει χρησιμοποιήσει εκτενώς θεωρητικά εργαλεία πολιτικής θεωρίας και φιλοσοφίας για να μιλήσει για το θέατρο. Στον παρόν έργο χρησιμοποιεί θεατρικά εργαλεία για να μιλήσει για πολιτική και φιλοσοφία. (Πηγή: “Εκδόσεις Σαιξπηρικόν”, 2024)
