20 αστικά μονόπρακτα

Α. Πώς γίνεται να μη θυμάσαι τίποτα; Γ. Δεν θέλω να θυμάμαι. Α. Ούτε τη βροχή; Τα πλατιά πεζοδρόμια που γλιστρούσαν; Γ. Ούτε. Α. Πάντα σου άρεσε η βροχή. Θυμάσαι τα μεγάλα καφέ που χωνόμασταν για να σωθούμε; Γ. Δεν μ’ αρέσουν τα μεγάλα καφέ. Α. Ήταν το πρώτο μας ταξίδι. «Μήνας του μέλιτος». Εσύ το διάλεξες. Γ. Δεν έχω πάει ποτέ στο Βερολίνο. Α. Ήσουν ενθουσιασμένη. Μ’ αγκάλιαζες συνέχεια. Γ. Δεν ήμασταν ποτέ ευτυχισμένοι. Α. Ήμασταν. Γ. Και μετά τί έγινε; (Παύση.) Είδες; Δεν ήμασταν. Τα “20 Αστικά μονόπρακτα” είναι συνταγές επικοινωνίας με υλικά μοναξιάς. Είναι μικροί διάλογοι-ενίοτε μονόλογοι- πού εκτυλίσσονται σε μια μεγάλη πόλη, όπως ή Αθήνα: σε Μετρό, σε στάσεις λεωφορείων, σε πλατείες, σε γραφεία, σε καφέ. Τα Αστικά μονόπρακτα είναι συναντήσεις ανθρώπων σε αναζήτηση άνθρωπου. Γ. Μερικές φορές αναρωτιέμαι ποιό είναι το νόημα. Α. Ποιό νόημα; Γ. Της ζωής. Α. Καλά… Γ. Εσύ ξέρεις; Α. Τί; Γ. Ποιό είναι το νόημα της ζωής. Α. Εδώ θα το βρούμε; Γ. Γιατί όχι; * Ν. Μα τί κάνετε; Σκεπάζετε το μνημόσυνο. Γ. Κι εσάς τί σας νοιάζει; Τον ξέρατε; Ν. Όχι. Γ. Εγώ τον ήξερα. Ήταν άντρας μου. Ν. Λυπάμαι. Γ. Χάθηκε η σκυλίτσα μας. Ν. Και γιατί το σκεπάζετε; Γ. Η Ζαΐρα ζει. Ο άντρας μου πέθανε.