Bernier / Eliades Gallery

Μια επέτειος είναι πάντα ευκαιρία στοχασμού και αποτίμησης. Με τη συμπλήρωση τριαντατριών χρόνων από τότε που άνοιξε η γκαλερί Bernier / Eliades και μιας δεκαετίας από τη μεταστέγασή της στο νεοκλασικό κτίριο του Θησείου – αλλά και από την έκδοση, τότε, του βιβλίου “Γκαλερί Bernier 1977-1988” -, η σημασία μιας ανασκόπησης μοιάζει διπλή. Καταρχάς επειδή δίνει συνέχεια στην καταγραφή της πορείας μιας γκαλερί με καινοτόμο προφίλ για την ελληνική εικαστική σκηνή. Έπειτα, διότι το διάστημα της τελευταίας δεκαετίας συμπίπτει με νέες εξελίξεις στο τοπίο και την αγορά της τέχνης στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, οι οποίες διαφαίνονται στις επιλογές της γκαλερί και επηρεάζουν τον προσανατολισμό της. Κατά την τελευταία δεκαετία, η γκαλερί ξεκινά αρκετές καινούργιες συνεργασίες με νέους ή ανερχόμενους ξένους καλλιτέχνες και εκπροσωπεί μια πολλαπλότητα καλλιτεχνικών εκφράσεων. Πολλοί από τους παλαιούς, σταθερούς συνεργάτες της γκαλερί, όπως ενδεικτικά οι Tony Oursler, Thomas Schutte, Richard Long και Franz West, παραμένουν, ταυτόχρονα όμως προστίθενται νέα ονόματα – μεταξύ των οποίων οι Jim Shaw, Ivan Morley, Haluk Akakce, Ry Rocklen και μόλις πρόσφατα o Justin Liebermann. Έχοντας ζήσει από κοντά και έχοντας υποστηρίξει μεγάλα κινήματα της τέχνης, όπως χαρακτηριστικά την άρτε πόβερα ή τη minimal art, o Jean Bernier και η Μαρίνα Ηλιάδη καλούνται να προσαρμοστούν σε μια εποχή στην οποία, όπως σημειώνουν και οι ίδιοι, η τέχνη γίνεται λιγότερο ιδεολογική και τα μεγάλα κινήματα εκλείπουν. Αναζητούν το αντίστοιχο μιας παλαιότερης, πιο «διανοητικής» τέχνης στη σύγχρονη εποχή. Η πρόκληση είναι να διατηρηθούν η έμφαση στο διανοητικό στοιχείο και ο διάλογος της γκαλερί με τον καλλιτέχνη, αλλά και να συνδυαστούν με ένα πνεύμα ανανέωσης και ένα σύγχρονο στίγμα. Η γκαλερί στρέφεται με εκλεκτική ματιά σε δουλειές πιο «προσωπικές», αναζητώντας την ιδιαιτερότητα στη σκέψη και την εικαστική έκφραση. Επιλέγει την κατεύθυνση αυτή χωρίς να συμπαρασύρεται από τις ενίοτε εφήμερες τάσεις και την ομογενοποίηση που παρατηρείται κάποιες φορές στη σύγχρονη τέχνη. Ήδη από την αρχή της λειτουργίας της άλλωστε, οι επιλογές της γκαλερί είχαν ως κριτήριο το περιεχόμενο της δουλειάς, όχι τη «μόδα» ή την εμπορικότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι τότε, παρότι το κοινό που επισκεπτόταν τις γκαλερί ήταν περιορισμένο και οι αίθουσες τέχνης λιγοστές, η γκαλερί Bernier / Eliades προέβαλλε έργα καλλιτεχνών της πρωτοπορίας, ελάχιστα γνωστών στην Ελλάδα ή με έργο δυσανάγνωστο, όπως οι Λουκάς Σαμαράς, Stephen Antonakos, Brice Marden, Richard Long και Richard Serra. […] (από την εισαγωγή του βιβλίου)