Metro 2034

2034: Ο κόσμος ολόκληρος είναι ένας σωρός από ερείπια. Η ανθρωπότητα έχει σχεδόν ολοκληρωτικά εξοντωθεί. Η ραδιενέργεια καθιστά τις μισοκατεστραμμένες πόλεις ακατάλληλες για τη ζωή. Και σύμφωνα με διάφορες φήμες, πέρα από τα όριά τους εκτείνονται ατέλειωτες πυρπολημένες έρημοι και ζούγκλες από μεταλλαγμένα δάση. Κανείς όμως δεν ξέρει στα σίγουρα τι βρίσκεται εκεί. Όσοι αρνούνται να πιστέψουν ότι η εποχή του ανθρώπου έφτασε στο τέλος της είναι ελάχιστοι: μόλις μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Δεν ξέρουν αν έχουν διασωθεί και κάποιοι άλλοι ή αν αυτοί είναι οι τελευταίοι άνθρωποι στον πλανήτη. Ζουν στο μετρό της Μόσχας, το μεγαλύτερο αντιπυρηνικό καταφύγιο απ’ όσα χτίστηκαν ποτέ. Το έσχατο καταφύγιο της ανθρωπότητας. Το σύστημα της κεντρικής διοίκησης έχει προ πολλού καταρρεύσει, και οι σταθμοί του μετρό μετατράπηκαν σε κράτη-νάνους. Εδώ τα αισθήματα παραχωρούν τη θέση τους στα ένστικτα, το κυριότερο από τα οποία είναι αυτό της επιβίωσης. Επιβίωση πάση θυσία. Μετά το “Μετρό 2033” μια νέα, εκπληκτική ιστορία, που θα σας κόψει την ανάσα!

Dmitry Glukhovsky (Συγγραφέας)

Ο Ντμίτρι Αλεξέγιεβιτς Γκλουχόφσκι γεννήθηκε το 1979 στη Ρωσία. Δούλεψε για αρκετά χρόνια ως δημοσιογράφος-ανταποκριτής στο Ισραήλ, στη Γερμανία και στη Γαλλία. Μιλάει πέντε γλώσσες. Το μυθιστόρημά του “Μετρό 2033” κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2005 και επανεκδόθηκε το 2007. Την ίδια χρονιά έλαβε το βραβείο Eurocon 2007. Προτού εκδοθεί, κεφάλαιά του είχαν δημοσιευθεί στο Internet και σε αρκετές διαδικτυακές βιβλιοθήκες. Καθώς τα κεφάλαια του βιβλίου δημοσιεύονταν στο Internet, οι αναγνώστες των ιστοσελίδων αυξάνονταν συνεχώς και μάλιστα πολλοί από αυτούς άρχισαν να διεκδικούν συμμετοχή στη διαμόρφωσή του. “Δεν έχω πείρα εργάτη του μετρό, δεν υπηρέτησα στο στρατό, δεν έχτισα σπίτια, δεν είμαι οικονομολόγος, έτσι λοιπόν είχα στο κείμενό μου κάποια λάθη και ανακρίβειες”, λέει ο ίδιος ο συγγραφέας. “Ακριβώς όμως επειδή το βιβλίο δημοσιευόταν κατά κεφάλαια και γύρω του είχε σχηματιστεί μια ολόκληρη κοινότητα, κατάφερα να “παρακολουθώ” την αντίδραση των ανθρώπων. Διευκρινίστηκε λοιπόν ότι μεταξύ των αναγνωστών μου υπήρχαν εργάτες του μετρό, μηχανοδηγοί, στρατιωτικοί, μέλη των ειδικών δυνάμεων που είχαν πολεμήσει στην Τσετσενία… Κι αυτοί διόρθωναν τα λάθη μου και έκαναν προγνώσεις”. Ο συγγραφέας έκανε τους αναγνώστες του συμμέτοχους στην πλοκή και στον κόσμο του βιβλίου. Αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις αυτών που το διάβασαν, θεωρούν το μεταπυρηνικό μετρό μια ολόκληρη εναλλακτική πραγματικότητα, κάτι ανάλογο με τον κόσμο του Τόλκιν, και πολλοί θα ήταν μετά χαράς πρόθυμοι να εγκατασταθούν σ΄ αυτή. Την εποχή της δημοσίευσης του βιβλίου στο Internet, πάνω από διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι επισκέφθηκαν το “Μετρό 2033”. Εκτός αυτού, το κείμενο κυκλοφορούσε σε μεγάλες διαδικτυακές βιβλιοθήκες και οι πιο φανατικοί οπαδοί της φανταστικής αντιουτοπίας τύπωναν το κείμενο και το αντάλλασσαν με φίλους τους. Ο υπόγειος κόσμος ως εναλλακτική λύση απέναντι στην κατεστραμμένη γη αποδείχτηκε θέμα τόσο ενδιαφέρον, ώστε το βιβλίο να γίνει ένα παγκοσμίως γνωστό ηλεκτρονικό παιχνίδι με φανατικούς φίλους και να θεωρείται πιθανή ακόμα και η μεταφορά του στον κινηματογράφο. Άλλα έργα του: “Νύχτα” (1998), “Οκτώ λεπτά” (1998), “Ιστορίες για ζώα” (1999), “Infinita tristessa” (2005), “Μετρό 2034” (2009), “Ιστορίες για την πατρίδα” (2010), “Επιστροφή στην Κόρντοβα” (2010).

 

Σταυρούλα Αργυροπούλου (Μεταφραστής)