Γλώσσα μού έδωσαν ζωντανή…

Το βιβλίο αυτό δεν είναι λεξικό, ούτε έχει σκοπό να εμπλακεί στον χώρο της γλωσσολογίας. Στόχος του είναι, απλώς, να δείξει, να επιβεβαιώσει στις νεότερες γενιές ότι η νέα ελληνική, η γλώσσα που μιλάμε, είναι μια γλώσσα ζωντανή, κάτι που διαπιστώνεται μέσα από κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας, από τις ονομασίες των φαγητών, των ρούχων, των παιχνιδιών, των εθίμων μας, μόνο που η πλειονότητα των Νεοελλήνων το αγνοεί. Και αυτή η άγνοια δε μας στερεί μόνο την αυτοσυνειδησία και την υπερηφάνεια για την καταγωγή μας, αλλά κυρίως την ευρύτητα της αντίληψης και των οριζόντων που προσφέρει ο λόγος, μιας και, όπως αναφέρει ο Πλάτωνας στον Σοφιστή “διάνοια και λόγος ταυτόν”. Θα πρέπει επίσης να επισημανθεί πως σκοπός του βιβλίου δεν είναι να αποδειχτεί ότι η ελληνική είναι ανώτερη γλώσσα, μιας και η σύγχρονη γλωσσολογία δέχεται πως δεν υπάρχουν “ανώτερες” και “κατώτερες”. Είναι χρέος μας όμως να συνειδητοποιήσουμε πως είναι μια γλώσσα ξεχωριστή, που προσέφερε στον παγκόσμιο πνευματικό πολιτισμό. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έδιναν τυχαία ονόματα στις λέξεις. Κάθε λέξη σήμαινε κάτι, υπάρχει λογική σχέση μεταξύ της λέξης και της έννοιας την οποία εκφράζει, δηλαδή μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου. Το να αναζητώ τι σημαίνει η κάθε λέξη είναι μια μορφή άσκησης, μια πνευματική διεργασία που ενεργοποιεί τη σκέψη, μια ανακαλυπτική, “ανευρετική”, αποκαλυπτική και, κυρίως, ελκυστική για το παιδί (και για τον δάσκαλο) διαδικασία. Και αυτός είναι και ο σκοπός του βιβλίου, η απόδειξη πως η νέα ελληνική δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχεια της αρχαίας, η μετεξέλιξή της, προσαρμοσμένη στις σύγχρονες συνθήκες και εμπλουτισμένη από τις ανάγκες της καθημερινότητας. Στις σελίδες του η συγγραφέας επιχειρεί να αναγάγει τη νέα ελληνική στις ρίζες της και μέσα από επιλεγμένες και κατηγοριοποιημένες λέξεις της αρχαίας ελληνικής, να δείξει τη διαχρονικότητα και τη συνέχειά της στη ζωή μας, γι’ αυτό και επιλέχτηκαν, κυρίως, τα ουσιαστικά, η ουσία της γλώσσας.