Δρακοδόντι

Οι μύθοι των λαών δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι λαïκές κοσμογονίες. Αυτοί οι μύθοι σμιλεύονται από τον χρόνο, συσσωματώνονται με άλλους και κάποιες φορές συντίθενται χαοτικά και αυτοοργανώνονται με τη μορφή έπους. Το έπος είναι το ανώτερο λογοτεχνικό είδος και η μόνη μορφή ποίησης που η ανθρώπινη ύπαρξη δικαιώνεται, που το ευτυχισμένο τέλος δεν είναι γελοιότητα. Στην Κρήτη, τριάντα χρόνια και πίσω, πριν από την καθολική επιβολή του άρρυθμου τηλεοπτικού λόγου, η επική τραγουδαφήγηση ήταν μέρος της καθημερινότητας, στα χείλη αγράμματων αλλά πολύ μορφωμένων ανθρώπων. Τον Ερωτόκριτο τον μαθαίναμε από την προφορική παράδοση. Μάλιστα, έχω τη σκληρή τύχη να ανήκω στην τελευταία γενιά ‒στην Ελλάδα και την Ευρώπη‒ που έμαθε ένα έπος με το αυτί. Τα ιστορικά γεγονότα και τα ηρωικά κατορθώματα τα αποστηθίζαμε με τη μορφή επικών τραγουδαφηγήσεων. Και τα κωμικοτραγικά συμβάντα, επίσης. Αυτή η υπέροχη τέχνη γαλούχησε γενιές και γενιές, από την ομηρική αρχαιότητα μέχρι πρόσφατα. Το Δρακοδόντι μού δόθηκε, δεν το σκέφτηκα. Το έζησα αλλόκοτα, μεταφυσικά, όπως ακριβώς αναπαρίσταται στο βιβλίο, ένα φθινόπωρο, ασκητεύοντας στην κρητική ενδοχώρα. Είναι ένα επικό, μεταφυσικό τραγουδαφήγημα, ένα αποκαλυπτικό παραμύθι, που αρχίζει με τον ήρωα να υπόσχεται στην αγαπημένη του ότι θα της φέρει του Δράκοντα το δόντι. Οι περιπέτειές του, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, στην τάξη και στο χάος, τον οδηγούν στην ανακάλυψη των μεγάλων αιώνιων μυστικών της ζωής. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

Χαΐνης Δ. Αποστολάκης (Συγγραφέας)

 

Νίκος Μπράτος (Εικονογράφος)