Εγώ και ο ψυχίατρος

Τώρα είμαι έτοιμη για τα πάντα. Είμαι έτοιμη γιατί γίναμε μια αγκαλιά. Ό,τι μπόρεσα εγώ μπορείς να το κάνεις και εσύ, εύκολα. Τον τρόπο που ξόρκισα τους δικούς μου δαίμονες έπρεπε να τον διαδώσω. Το κατάλαβα όταν σύρθηκα στον πάτο. Όσο κατρακυλούσα, τα συμπτώματα γινόντουσαν πιο έντονα: θλίψη, ενοχές, απαξία, βουλιμικές κρίσεις, άσχημος ύπνος, αδυναμία συγκέντρωσης, φόβος, πανικός, δυσκολία αναπνοής, ημικρανίες και… και το κυρίαρχο, αδυσώπητο πρόβλημα ότι ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ δεν υπήρξα “αρκετή” για κανέναν. Υπήρξα ενοχικό παιδί, δυστυχισμένη έφηβη, ενοχική μάνα, ανασφαλής γυναίκα, υπερσυγκεντρωτική, έτοιμο θύμα για τον επόμενο “κακοποιητή”. Έριχνα ματιές στον καθρέφτη και απέναντί μου έβλεπα έναν πεζοναύτη που ζητούσε προκλητικά να περάσουμε σε αναμέτρηση. Είναι πολύ δύσκολο όταν φοράς αρβύλες να περπατήσεις με γόβες! Ο φόβος της διαχείρισης του σήμερα, πιο ανελέητος από ποτέ, με οδήγησε μπροστά σε μια πόρτα με γαλακτερό τζάμι ιατρείου. Στην αίθουσα αναμονής με περίμενε ένα φυτό χτυπημένο από κατάθλιψη…Η πόρτα κάποια στιγμή άνοιξε και… Ελάτε μαζί μου σε μια υπέροχη εμπειρία που με οδήγησε στην απελευθέρωση! “ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΕΜΕ ΛΟΙΠΟΝ: Ήµουν µια ξανθιά που σε φάση απεξάρτησης βρισκόταν σε προκλιµακτηριακή περίοδο, δηµοσιογράφος σε τηλεοπτικό σταθµό, µητέρα ενός αγοριού, είχα σχέση µε άντρα Ιχθύ, µε τέσσερα σκυλιά και µία χελώνα, έκανα διαρκώς δίαιτα, δούλευα ατέλειωτες ώρες τη µέρα, περιτριγυριζόµουν από κορίτσια που φορούσαν νάιλον µαλλιά, τα οποία και σετάριζαν µε τουρλωτό νάιλον στήθος, και έκανα αλλοπρόσαλλες προσπάθειες να διαγράψω από τη µνήµη µου ότι είχα χάσει χρόοονια από τη ζωή µου για πτυχία και µεταπτυχιακό. Ποιο θα ήταν στ’ αλήθεια το επόµενο στάδιο της ζωής µου; Αισθανόµουν ότι ήταν απλώς θέµα χρόνου να βρεθώ σε παγκάκι στην πλατεία Βάθη µε ποντίκια που θα µου ροκάνιζαν σιγά σιγά τα αφτιά. Εκεί, στο παγκάκι, θα µε ανακάλυπταν συνάδελφοι, οπότε η ιστορία µου θα γινόταν καταπληκτικό θέµα στο τηλεοπτικό τσίρκο.”