Εικαστική αγωγή στην ελληνική εκπαίδευση

Η θέση της εικαστικής αγωγής στο σχολικό χώρο καθορίζεται με βάση διαφορετικές αντιλήψεις για την τέχνη, την παιδική ηλικία, το σκοπό του σχολείου και το είδος της επίδρασης που πρέπει να ασκεί. Κάθε παιδαγωγικό σύστημα αντιπροσωπεύει έναν ιδιαίτερο τρόπο μετάδοσης γνώσεων και εγχάραξης κοινωνικών και πολιτικών αξιών και, συνεπώς, αποτελεί ένα διαφορετικό πλαίσιο ένταξης των εικαστικών μαθημάτων. Αυτοί οι διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης αποκρυσταλλώνονται στο περιεχόμενο και τη μέθοδο διδασκαλίας, και καθορίζουν το «τι» και το «πως» διδάσκεται κάθε φορά. Η διερεύνηση των όρων με τους οποίους η ελληνική εκπαίδευση δεξιώνεται τα διάφορα προγράμματα της τέχνης επιδιώκεται με την προσέγγιση δύο κύριων μεταβλητών : την `εικαστική δραστηριότητα` – που λειτουργεί ως ένα μεταβαλλόμενο πλαίσιο αναφοράς – και τον `εκπαιδευτικό μηχανισμό` – που αποτελεί έναν εξίσου μεταβαλλόμενο χώρο. Η πραγμάτευση των παραπάνω ζητημάτων οργανώνεται γύρω από τρία διαπλεκόμενα πεδία έρευνας. Στο πρώτο εξετάζονται όψεις της εικαστικής δραστηριότητας και της εικαστικής εκπαίδευσης· στο δεύτερο και το τρίτο διερευνώνται τα προγράμματα διδασκαλίας των εικαστικών μαθημάτων στις διάφορες εκπαιδευτικές βαθμίδες και τις σχολές επαγγελματικής κατάρτισης των δασκάλων και των νηπιαγωγών. Μέσω μιας ιστορικής αναδρομής επιδιώκεται να αναδειχθούν οι διάφορες όψεις της εικαστικής αγωγής, αλλά και οι ασυνέχειες που οδηγούν σταδιακά στη σύνθεση της σημερινής εικόνας. [Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]