Η άγρια σκέψη

H “Άγρια σκέψη”, δηµοσιευµένη το 1962, περιλαµβάνει την καλύτερη έκθεση των νόµων οι οποίοι, σύµφωνα µε τον Levi-Strauss, διέπουν την ανθρώπινη νόηση στις κοινωνίες χωρίς γραφή. Ως “άγρια σκέψη” ο Γάλλος ανθρωπολόγος όρισε τη µορφή εκείνη της σκέψης που αναδύθηκε κατά τη νεολιθική περίοδο και η οποία οδήγησε στην ανακάλυψη των “τεχνών του πολιτισµού”: στην κεραµική, στην υφαντική, στη γεωργία και στην εξηµέρωση των ζώων, δραστηριότητες που εξακολουθούν να αποτελούν τα ερείσµατα της ανθρώπινης ζωής. Η αρχή των ανακαλύψεων αυτών θα πρέπει να αναζητηθεί στην επιµονή της άγριας σκέψης να παρατηρεί την εµπειρική ποικιλοµορφία και να την εκµεταλλεύεται πρωτίστως θεωρητικά, προκειµένου να καταστήσει σηµαίνοντα τον πραγµατικό κόσµο. Σε αντίθεση µε τον δυτικό ορθολογισµό, η σκέψη των µη δυτικών κοινωνιών εξακολούθησε να βασίζεται στα δεδοµένα των αισθήσεων, φτάνοντας µε τον τρόπο αυτό στη δηµιουργία µιας “επιστήµης του συγκεκριµένου”. Το όνοµα του Levi-Strauss συνδέεται µε το επιστηµολογικό παράδειγµα της “δοµικής ανθρωπολογίας”, το οποίο βασίστηκε στην επιλεκτική µεταφορά ορισµένων αρχών της δοµικής γλωσσολογίας του F. De Saussure, όπως αυτή τροποποιήθηκε από τη φωνολογία των N. Trubetzkoy και R. Jakobson. Η προσέγγιση που εισηγήθηκε ο Levi-Strauss ξεπέρασε τα όρια της ανθρωπολογικής θεωρίας και επηρέασε µια σειρά επιστηµονικούς κλάδους όπως, µεταξύ άλλων, η ψυχανάλυση, η πολιτική θεωρία, η φιλοσοφία ή η λογοτεχνική κριτική. Παρά το γεγονός ότι σήµερα πλέον η δοµιστική προσέγγιση έχει διακλαδιστεί στα ποικίλα µεταδοµιστικά ρεύµατα, το έργο του Levi-Strauss παραµένει “κλασικό”, και για τους νέους δρόµους που διάνοιξε για την ανθρωπολογική σκέψη αλλά και για το όραµά του για µια ισότιµη αποτίµηση των πολιτισµικών εκφράσεων όλων των κοινωνικών οµάδων, είτε αυτές ανήκουν στον δυτικό κόσµο είτε στις ταχύτατα εξαφανιζόµενες κοινωνίες των επονοµαζόµενων “αγρίων”. Ε.Κ.