Οι κατσαρόλες του Σεΐχη

Ο Στέλιος, ο βασιλιάς της κατσαρόλας, είχε μείνει ανακάγκαυλος. Μια κοιτού- σε το πουλί που βαστούσε και μια τις τρεις κομμώτριες. – Αχ καλέ κύριε! Δώστε μας το πουλί που κρατάτε. Είναι του αφέντη μας του Σεΐχη Μπουντ Αλά, και άμα δεν του το πάμε θα μας πάρει το κεφάλι. Στο μισό «ΚΑΠΝΙΖΟΝΤΕΣ» μαγαζί, ειδικές εξατμίσεις στο πάτωμα έβγαζαν χασισοντούμανα από φούντες πρώτης ποιότητας, που τις κάπνιζαν στα υπό- γεια ειδικές εθελοντικές ομάδες αναρχοχριστιανών ρασταφάρι. Στο άλλο μισό, συννεφάκια τελευταίας τεχνολογίας, χιόνιζαν άσπρη σκόνη στην ατμό- σφαιρα. – Ξέρεις ποιος ήταν ο άντρας μου στην προηγούμενη ζωή του; Ανασήκωσα λίγο τους ώμους, τα χέρια, σούφρωσα τα χείλη κι έκανα μια γκρι- μάτσα απορίας. – Ο Ιησούς Χριστός! είπε πολύ σοβαρά, αλλά χαμογελώντας. Τα μαύρα μάτια της πετούσαν σπίθες. «Κοίτα να δεις μια γκαντεμιά!» σκέφτηκα. «Από όλες τις γυναίκες πήγα και έβα- λα στο μάτι τη γυναίκα του Ιησού Χριστού. Μέγας είσαι Κύριε! Που σημαίνει πως ούτε με θαύμα δεν έχει σεξ απόψε». Αυτός ο στρατιώτης δεν υπάρχει! βροντοφώναξε. Ούτε υπήρξε ποτέ. Κι αυτό, διότι –πολύ απλά– δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κάτι πέρα από τη λογική μας. Κυρίως, όμως, πέρα από την πίστη μας, η οποία πίστη μας καθορίζει και τη λογική μας. Με άλλα λόγια, ποτέ, μα ποτέ δεν βγαίνει κανείς στεγνός από τη βροχή. Πόσο μάλλον μέσα από μια τέτοια τρομερή καταιγίδα, είπε και ξανα- σήκωσε το δεξί του χέρι προς τη μεριά του δάσους. Δέκα διηγήματα παράδοξα ή και αναμενόμενα. Για πράγματα που μας στριμώ- χνουν, για έρωτες που μας στοιχειώνουν, για ζωές που δεν ζήσαμε, για ζωές που αφήσαμε… Άλλα με εύθυμη διάθεση ή και σαρκαστική, άλλα αγέλαστα κι όλα για να ξεγελιόμαστε πως το τέλος θα είναι διαφορετικό.

Αλέξανδρος Ανδρουλάκης (Συγγραφέας)