Πρέπει να σώσουμε το Σαΐντ

Του Σαΐντ του άρεσε το σχολείο, η γαλλική γλώσσα και ο πλούτος της, τα λεξικά, η ομορφιά σε όλες της τις μορφές. Ήθελε να είναι καλός μαθητής. Αλλά όλα αυτά πριν. Πολύ πριν. Πριν από ένα χρόνο. Προτού πάει στο γυμνάσιο, με τους χίλιους διακόσιους μαθητές που ούρλιαζαν συνεχώς, με την κούραση, την περιφρόνηση και το μίσος εκείνων που θέλουν να σκοτώσουν καθετί ωραίο. Στο γυμνάσιο ο Σαΐντ άλλαξε. Όχι γιατί δε θέλει πια να πετύχει και να ξεφύγει απ’ αυτή την κατάσταση. Το θέλει πάντα, με όλες του τις δυνάμεις. Μόνο που οι δυνάμεις του λιγοστεύουν διαρκώς. Μόνος του, ξέρει ότι δε θα τα καταφέρει. Γαντζώνεται λοιπόν απ’ όπου μπορεί: από έναν περίπατο στο Παρίσι, από έναν πίνακα που παριστάνει άσπρα λουλούδια σε μαύρο φόντο, μα, κυρίως, από τον καθηγητή του που μοιάζει με τον ηθοποιό από τις “Επικίνδυνες αποστολές…” Μήπως η διάσωση του Σαΐντ από την αποτυχία και την απογοήτευση είναι κι αυτή μια επικίνδυνη αποστολή;