Τα ελληνικά – Η γλώσσα και τα σχολειά

Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση δα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θα ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς. Γιατί; Απλά, γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δάσκαλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας. Και στο τέλος-τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει έτσι το σώμα και την ψυχή μας, ώστε από τη στέρησή μας αποστάζεται το κλάμα, και από την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας. […] (Από το κεφάλαιο “ΙΔΕ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ”)

Δημήτριος Λιαντίνης (Συγγραφέας)

Ο Δημήτρης Λιαντίνης γεννήθηκε στην Πολοβίτσα της Λακεδαίμονος στις 23 Ιουλίου 1942. Σπούδασε κλασικές γνώσεις, Ίωνες φυσικούς και ανθρωπολογία.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης (παρωνύμιο του Δημητρίου Νικολακάκου) ασχολήθηκε εκτενώς με το θεμελιώδες φιλοσοφικό ζήτημα του Έρωτα και του Θανάτου, έχοντας εκπονήσει πολυσχιδή συγγράμματα στο ευρύτερο φιλοσοφικό πεδίο της μελέτης της ανθρώπινης ύπαρξης. Επιπροσθέτως δίδαξε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών παιδαγωγικά θέματα, με εκτενείς μελέτες στη φιλοσοφία της αγωγής και τη μεθοδολογία της διδασκαλίας. Ο Δημήτρης Λιαντίνης χάθηκε απροειδοποίητα στα βουνά του Ταϋγέτου το 1998.