Το λυκόφως των ειδώλων

Δεν είναι και μικρή ικανότητα να παραμένεις ευδιάθετος ενώ βρίσκεσαι μέσα σε μια σκοτεινή και υπερβολικά υπεύθυνη κατάσταση και όμως, τι θα χρειαζόταν περισσότερο από την ευδιαθεσία; Κανένα πράγμα δεν έχει επιτυχή έκβαση, αν η ευθυμία δεν παίζει το ρόλο της. Το πλεόνασμα δύναμης είναι η μόνη απόδειξη της δύναμης.- Μια επαναξιολόγηση όλων των αξιών, αυτό το ερωτηματικό το τόσο μαύρο, τόσο πελώριο, που σκεπάζει με τη σκιά του εκείνον που το θέτει – ένα τέτοιο πεπρωμένο ενός καθήκοντος μας αναγκάζει κάθε στιγμή να τρέχουμε έξω στον ήλιο για να πετάξουμε από πάνω μας μια βαριά σοβαρότητα, μια σοβαρότητα που έχει γίνει υπερβολικά βαριά. Κάθε μέσο είναι ορθό γι’ αυτό το πράγμα, κάθε “περίπτωση” μια ευτυχής συγκυρία. Κυρίως ο πόλεμος. Ο πόλεμος ήταν ανέκαθεν το μεγάλο τέχνασμα όλων των πνευμάτων που είχαν γίνει υπερβολικά εσωτερικά, υπερβολικά βαθιά ακόμη και ένα τραύμα έχει ιαματική δύναμη. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Friedrich Wilhelm Nietzsche (Συγγραφέας)

Ο Φρίντριχ Νίτσε γεννήθηκε το 1844 στο Ρέκεν, κοντά στη Λειψία. Σε ηλικία πέντε ετών έχασε τον πατέρα του, προτεστάντη πάστορα. Έπειτα από λαμπρές σπουδές κλασικής φιλολογίας στη Βόννη και στη Λειψία, έγινε, σε ηλικία εικοσιπέντε ετών, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Εκείνη την εποχή γνώρισε το έργο του φιλόσοφου Σοπενάουερ και συνδέθηκε φιλικά με τον μουσικοσυνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Πολύ σύντομα ο Νίτσε θα χαράξει το δικό του δρόμο. Παραιτείται από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο, απομακρύνεται από τις θεωρίες του Σοπενάουερ και διακόπτει τη σχέση του με τον Βάγκνερ. Ζώντας περιπλανώμενη ζωή, σε μικρές πανσιόν της Ελβετίας, της Ιταλίας και της νότιας Γαλλίας, αφοσιώνεται στην κριτική της μεταφυσικής, της ηθικής, της θρησκείας και των άλλων πλευρών του δυτικού πολιτισμού γράφοντας ασταμάτητα. Έργα του η “Γέννηση της τραγωδίας” (1872), οι “Παράκαιροι στοχασμοί” (1873-1876), το “Ανθρώπινο, υπερβολικά ανθρώπινο” (1878-1879), η “Χαραυγή” (1881), η “Χαρούμενη γνώση” (1882), το “Πέρα από το καλό και το κακό” (1886), η “Γενεαλογία της ηθικής” (1887), το “Λυκόφως των ειδώλων” (1888), ο “Αντίχριστος” (1888), το “Ίδε ο άνθρωπος” (1888) και η ανολοκλήρωτη “Θέληση για δύναμη” (1883-1888). Ανάμεσά τους το κορυφαίο του, το “Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα” (1883-1885). Ο Νίτσε πέθανε το 1900, σε ηλικία πενήντα έξι ετών, αφού πέρασε τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής του έχοντας χαμένα τα λογικά του.

 

Ζήσης Σαρίκας (Μεταφραστής)

Ο Ζήσης Σαρίκας γεννήθηκε το 1953 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε νεοελληνική φιλολογία και φιλοσοφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι συγγραφέας, μεταφραστής και επιμελητής εκδόσεων. Έγραψε τα βιβλία: “Μύθοι της τεχνολογίας”, Εκδοτική Θεσσαλονίκης, 1987, “Ψίχουλα: μικρά πεζά”, Νησίδες, 1998· Πανοπτικόν, 2008, “Το όραμα του υπεράνθρωπου: μια ερμηνεία του έργου του Φρίντριχ Νίτσε ‘Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα’”, Νησίδες, 2003· Βάνιας, 2008· Πανοπτικόν, 2014, “Μακριά απ’ τον κόσμο”, Πανοπτικόν, 2008, “Ανθρώπινες σκιές”, Πανοπτικόν, 2012, “Κυριακή ρεπό”, Εστία, 2014. Έχει μεταφράσει στα ελληνικά το σύνολο του φιλοσοφικού έργου του Φρίντριχ Νίτσε, έργο που διήρκεσε είκοσι χρόνια, καθώς και έργα των Ντιντερό, Μπακούνιν, Στίρνερ, Φρόιντ, Φουκό, Μποντριγιάρ, Καστοριάδη, Κοϊρέ και των στοχαστών της Σχολής της Φρανκφούρτης. Υπήρξε διευθυντής της σειράς αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων στις εκδόσεις Εξάντας, καθώς και του βραχύβιου εκδοτικού οίκου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τον Νοέμβριο του 2016 τιμήθηκε από την Εταιρεία Συγγραφέων με το βραβείο “Διδώ Σωτηρίου” για το σύνολο του έργου του.