Φλάουερ

Παρ’ όλα αυτά, πλέω μέσα στη νύχτα μιλώντας ακατάπαυστα, πολλαπλασιάζω τις αποχρώσεις καθώς και τις αποκλίσεις, προσαρμόζω εν τέλει τα λόγια μου στον ακροατή, τον οδηγώ να πλειοδοτήσει· γιατί σ’ αυτό το ταξίδι της ανησυχίας φροντίζω να έχω πάντοτε συντρόφους.[…] Τρεις άνθρωποι, να βαδίζουν μέσα στη νύχτα, να βαδίζουν προς τα κεί που βρίσκεται το τελευταίο μπαρ της βραδιάς -προς αυτό τον τόπο -προς αυτό τον χρόνο- που δεν ξέρουμε αν εξακολουθεί να μένει στη θέση του -που δεν ξέρουμε καν αν υπήρξε ποτέ, με ενοείτε- αυτό κι αν είναι περιπέτεια. […] Όχι, όχι. Δεν μου επιτρέπεται να μιλήσω. Ποιός είμ’ εγώ και πώς να μεταφέρω αυτό το όνειρο, χωρίς να κινδυνέψω να καώ. Ό,τι έχω γράψει δεν είναι αληθινά ποιήματα· και τραυλίσματα. Η ομορφιά ποτέ δεν εμφανίζεται ολόκληρη […]