Όταν εμπνεύστηκα και έγραψα τα ποιήματα που θα διαβάσει ο αναγνώστης ήμουν κι εγώ μια έφηβη. Μια νέα ύπαρξη που ονειρευόταν τη ζωή, που σκιρτούσε αφουγκραζόμενη το άδηλο μέλλον. Η γνωριμία με τα πράγματα και τα πρόσωπα είχε μια ξεχωριστή γοητεία. Πότε με άφηνε άφωνη η εκπληκτική ομορφιά που την αναγνώριζα με όλες μου τις αισθήσεις, πότε με καταρράκωνε η πτώση των ονείρων μου και η αίσθηση του κενού που άφηναν πίσω τους οι ανεκπλήρωτες αγάπες… Βιώνοντας με εφηβική υπερβολή ωρίμαζα και μεγάλωνα, όπως ένα δέντρο, απλώνοντας κλαδιά και βαθαίνοντας τις ρίζες.
Σ’ αυτό το ταξίδι δεν ήμουνα ποτέ μόνη. Ένιωθα να εκφράζω το περιβάλλον μου και να αλληλεπιδρώ μαζί του. Συν-οδοιπόροι ήταν οι συμμαθητές μου. Η τάξη μου στο 1ο Λύκειο Βύρωνα, αρχές της δεκαετίας του 80, είχε τα χαρακτηριστικά που θα ζήλευαν όλες οι γενιές. Ήμασταν δεμένοι, αγαπημένοι, έξυπνοι και ο καθένας με τον δικό του τρόπο συμπλήρωνε το πολύμορφο πάζλ μιας τάξης δυναμικής. Μιας τάξης, που και λόγω του επαγγέλματός μου, είναι το ζητούμενο και το ιδανικό. Η έννοια του bullying δεν υπήρχε ανάμεσά μας κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Απόδειξη η φιλία που έχουμε μέχρι σήμερα…
Αφιερώνω λοιπόν το έργο μου σ’ εκείνα τα όμορφα χρόνια και εκείνους τους δοτικούς νέους ανθρώπους, που σήμερα ο καθένας έχει εξελιχτεί στον τομέα του. Ιδιαίτερα ευχαριστώ την φίλη και συμμαθήτριά μου Αμαλία Θεολόγη, που μου εμπιστεύτηκε τα εξαιρετικά εικαστικά της έργα για να φιλοτεχνήσουν αυτό το βιβλίο.
Πολύ αργότερα, στα χρόνια της ωριμότητας, γνώρισα τη συνάδελφο και ποιήτρια Χρύσα Βελησσαρίου. Αμέσως μας έδεσε μια στενή φιλία και η κοινή αγάπη μας για την Ποίηση. Εκτίμησε σε μένα αυτή την πρωτόλεια έκφραση των συναισθημάτων και το ρυθμικό λίκνισμα των στίχων μου, απόρροια ίσως της κλασσικής παιδείας που είχα (γι αυτό και άφησα το πολυτονικό σύστημα των 3 πεζών κειμένων, όπως ακριβώς ήταν γραμμένα στο μαθητικό μου τετράδιο). Τα σχόλιά της ξεδιπλώνουν και καταδεικνύουν πολύ εύστοχα την ουσία της Ποιητικής μου Συλλογής ενώ η καλλιτεχνική επιμέλεια των στίχων ήταν πράγματι εμπνευσμένη. Είμαι ειλικρινά ευγνώμων και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου…
Τέλος ευχαριστώ τον εκδοτικό οίκο Κέφαλο για την εμπιστοσύνη, την άψογη συνεργασία μας και την καλαίσθητη έκδοση του βιβλίου, το οποίο αφιερώνω στα παιδιά μου και τον σύζυγό μου Κώστα, τον «σύντροφο που δεν έφυγε» και που στάθηκε πλάι μου στα δύσκολα αλλά και τα ευχάριστα μιας ζωής γεμάτης ουσία, αγώνα και ομορφιά, έτσι όπως την είχα ονειρευτεί…
Δέσποινα Καλπακίδου
Δέσποινα Καλπακίδου (Συγγραφέας)
H Δέσποινα Καλπακίδου κατάγεται από τις αλησμόνητες πατρίδες του Πόντου και γεννήθηκε στην Αθήνα. Τα πρώτα συναπαντήματα με την ποίηση τα έκανε ήδη από την εφηβική της ηλικία. Είναι φιλόλογος και απόφοιτος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ως εκπαιδευτικός δραστηριοποιείται στη διδασκαλία των φιλολογικών μαθημάτων με τη χρήση καινοτόμων μεθόδων. Στα πλαίσια αυτά, δύο από τα ποιήματά της –«Για τη φίλη μου» και «η Αλληγορία της Άνοιξης»- αποδόθηκαν με τη μορφή ψηφιακής αφήγησης, ως αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας μέσα στην τάξη. Κατά τα έτη 2014 και 2015, υπήρξε ενεργό εκλεγμένο μέλος του Συνδέσμου Φιλολόγων Ν. Λάρισας, συμβάλλοντας στη συν-διοργάνωση επιμορφωτικών ημερίδων και συνεδρίων ενώ για δύο χρόνια υπηρέτησε ως διευθύντρια σε περιφερειακό σχολείο του νομού. Το 2019 συμμετείχε σε συνέκδοση ποιημάτων της μαζί με άλλους λογοτέχνες στον 5ο τόμο της Κυπριακής Φιλολογικής Πρωτοχρονιάς του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδας. Έχει πάρει μέρος σε τρεις λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, όπου διακρίθηκε με Α΄ βραβείο και Έπαινο. Παράλληλα είναι μέλος της Ένωσης των «Αλησμόνητων Πατρίδων» Λάρισας και δραστηριοποιείται γράφοντας άρθρα λαογραφικού περιεχομένου και ποιήματα, τα οποία δημοσιεύονται στις τοπικές εφημερίδες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι σύζυγος και μητέρα τριών παιδιών. (Πηγή: “Εκδόσεις Κέφαλος”, 2022)
