Μέχρι το άπειρο κι ακόμα παραπέρα

Στέκοµαι µπροστά στον καθρέφτη. Κοιτώ το είδωλό µου στα µάτια. Προσπαθώ να διακρίνω πίσω από τη σκούρα τους ίριδα. Να απαριθµήσω αυτά που ήξερα για µένα, να θυµηθώ ποιος ήµουν, να επιβεβαιώσω ότι αυτός που ήµουν είµαι ακόµα. Ήµουν απαθής και αδιάφορος µε όσους δεν ανήκαν στην κλίκα µας. Εγωιστής και αλαζόνας. Μισούσα οτιδήποτε ξένο, διαφορετικό. Χλωµιάζω. Τα χείλια µου τρέµουν. Έρχοµαι αντιµέτωπος µε µια δύσκολη συνειδητοποίηση. Με µια άσχηµη αλήθεια. Πώς έγινα έτσι; Ήµουν τόσα πράγµατα και τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν ήµουν πραγµατικά εγώ. Τίποτε απ’ όλ’ αυτά δεν είµαι πια. Και τότε, ποιος ήµουν; Ποιος είµαι στ’ αλήθεια; Το μυθιστόρημα της Άννας Κοντολέων αφηγείται την ιστορία του Μάνθου, ενός εφήβου που αναζητά τον εαυτό του σε ένα περιβάλλον που συνεχώς μεταβάλλεται. Η μετακόμιση της οικογένειας του Μάνθου σε μια “καινούρια” πόλη λόγω της οικονομικής κρίσης αλλάζει τα δεδομένα της ζωής του και σηματοδοτεί τη μετάβαση σε μια νέα εποχή τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους γονείς του. Μέσα όμως από αυτή την απότομη και “αναγκαστική” διαδικασία προσαρμογής του ήρωα στα νέα δεδομένα, γκρεμίζεται οτιδήποτε παλιό και φθαρτό και ανοίγονται νέες προοπτικές και ορίζοντες που ποτέ ως τότε δεν είχε φανταστεί. Ο Μάνθος αναμετριέται με το παρελθόν και το παρόν του, αναγνωρίζει λάθη και παραλείψεις, αποστρέφεται οτιδήποτε κενό και ψεύτικο, παραμερίζει την ξενοφοβία και τα στερεότυπα, αποδέχεται τη διαφορετικότητα των “άλλων”, συμφιλιώνεται με τη νέα πραγματικότητα, συνειδητοποιεί την αξία όσων υπάρχουν στη ζωή του… και τελικά μέσα από συγκρούσεις, αντιθέσεις, διαψεύσεις και συνεχείς αναμετρήσεις με τα πρόσωπα που συνιστούν τον περίγυρό του, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό, ωριμάζει και ενηλικιώνεται. Άλλοτε απέναντι και άλλοτε δίπλα του σ’ αυτή την πορεία… η απεριόριστη αγάπη των γονιών του, η ζεστή αγκαλιά της γιαγιάς του, οι νέοι του φίλοι, ο σοφός Ευτύχης, η αγαπημένη του δασκάλα η κυρία Απέργη…