Όταν οι γυναίκες της Γαλλίας αναζητούσαν το όνομα… ή Γιατί η γλώσσα τις ήθελε αόρατες

Η γλώσσα δεν είναι ουδέτερη: συνιστά μορφή κοινωνικοπολιτισμικής πρακτικής, αντικατοπτρίζει δομές και συσχετισμούς δυνάμεων, νοοτροπίες και ήθη, παίζει δε, ως παράγων διαπαιδαγώγησης, ενεργό ρόλο στη διαδικασία συγκρότησης ταυτοτήτων. Υπό αυτήν την έννοια, μπορεί να συντελέσει στη διαιώνιση ή στην άρση της ανδροκρατικής αντίληψης του κόσμου, της οποίας η γραφική αποτύπωση είναι το αξίωμα της γραμματικής περί υπεροχής του αρσενικού γένους. Στην Ελλάδα, περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, τόσο στα δημόσια έγγραφα όσο και στα έντυπα διαφόρων οργανισμών, στη δημοσιογραφία, στα σχολικά εγχειρίδια, καθώς και στα παιδικά βιβλία, τείνει να γενικευτεί η αποκλειστική χρήση του αρσενικού ως “εμπεριεκτικού” και των δύο γενών/φύλων, με αποτέλεσμα τη σταδιακή εξαφάνιση του ανθρώπινου θηλυκού από τη γλώσσα μας, παρά την ολοένα αυξανόμενη παρουσία των γυναικών στη δημόσια σφαίρα. Στο βιβλίο αυτό, επιχειρείται η προσέγγιση του θέματος με επίκεντρο τη Γαλλία, που είναι η κατεξοχήν χώρα των “επαναστάσεων”. Μέσα από την ιστορική αναδρομή, φαίνεται πόσο μακρύς και επίπονος υπήρξε ο αγώνας για επίτευξη ίσων κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων ανάμεσα στα δύο φύλα, αλλά και πόσο αλληλένδετος με εκείνον για την ισότιμη παρουσία τους στο λόγο: “θεμελιακό, ουσιαστικό, υπαρξιακό αίτημα”. Σήμερα, η ισόρροπη εκπροσώπηση ανδρών και γυναικών στη γαλλική γλώσσα φαίνεται πως είναι πλέον μη αναστρέψιμη.