Άρθρο 904Α – Αδικαιολόγητη πραγματικότητα

Άσκοπη (;) κίνηση Κατέβηκε από το μεγάλο γυάλινο κτίριο και βγήκε από τη μικρή πλαϊνή πόρτα. Ένιωσε αμέσως τον άνεμο να του παγώνει το πρόσωπο και να του ανακατεύει τα μαλλιά. Φορούσε σκούρο γκρι παλτό με σηκωμένους τους γιακάδες κι είχε τα χέρια στις τσέπες. Προχώρησε μερικά βήματα στον άχρωμο μαρμάρινο υπερυψωμένο περίβολο του κτιρίου Και μετά στάθηκε και κοίταξε μπροστά. Σκούρα σύννεφα είχαν κατέβει χαμηλά αποκλείοντας κάθε υποψία ορίζοντα, σκεπάζοντας σχεδόν τις ταράτσες των τελευταίων κτιρίων των μεγάλων εταιρειών που απλώνονταν αραιά κάτω απ΄ τα πόδια του σαν παιδικές κατασκευές LEGO σε πράσινο φόντο με ομίχλη. Κοίταξε ξανά και ξανά, με προσοχή, αργά, δεξιά κι αριστερά κι ύστερα πάλι μπροστά, στη μεγαλύτερη δυνατή γωνία, σαν ευρυγώνιος φακός έμπειρου φωτογράφου που, με σταθερή τη μηχανή, ανιχνεύει σχολαστικά κάθε πιθανότητα αλλαγής στην εικόνα, με σταθερή αναφορά το μεγάλο γυάλινο κτίριο πίσω από την πλάτη του που χωρίς να το βλέπει ήξερε ότι είναι εκεί. Όλα αυτά κράτησαν μερικές στιγμές. Μετά, έχοντας επιβεβαιώσει ακόμη μία φορά το απόλυτα προβλέψιμο της εικόνας και τις αναλογίες των μεγεθών μεταξύ τους και -κυρίως- με το δικό του, τότε μόνο, έβγαλε από την τσέπη του το πακέτο, πήρε με σίγουρες κινήσεις ένα τσιγάρο, το έφερε στα χείλη του και το άναψε. Κι ύστερα, φυσώντας αργά τον καπνό προς τα μπρος, χαμογελώντας ειρωνικά, με το δεξί του χέρι ίσιωσε τα μπερδεμένα μαλλιά του ενώ ο άνεμος συνέχιζε να τ΄ ανακατεύει. Αυτή ήταν η μόνη άσκοπη κίνηση που ένας προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να σημειώσει σε ολόκληρη την περιοχή εκείνο το απόγευμα, σκέφτηκε αυτάρεσκα. Και ήταν ηθελημένη, συμπλήρωσε με ακόμη μεγαλύτερη ικανοποίηση, απευθυνόμενος στον υποτιθέμενο παρατηρητή.

Παναγιώτης Περάκης (Συγγραφέας)