Ένας εχθρός του λαού

Ο Ίψεν έγραψε το τελευταίο κοινωνικό δράμα του το 1882, στη διάρκεια της παραμονής του στη Ρώμη. Ενώ η Ευρώπη συνταράσσεται από σημαντικά πολιτικά γεγονότα ο δραματουργός στρέφει το βλέμμα του στην περίκλειστη νορβηγική κοινωνία. Ήρωας του δράματος είναι ο γιατρός Τούμας Στόκμαν, ο οποίος καταφέρεται εναντίον της Διοίκησης μιας λουτρόπολης στη νότια Νορβηγία. Τα νερά των λουτρών έχουν μολυνθεί, αλλά η Διοίκηση αρνείται πεισματικά να ασχοληθεί με την εξυγίανσή τους αφού τα έξοδα θα είναι υπέρογκα. Ο γιατρός παίρνει την υπόθεση στα χέρια του και καλεί τους συμπολίτες του σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Ο λόγος του, ωστόσο, προκαλεί την οργή των παρευρισκομένων και, εντέλει, ο επαναστάτης Στόκμαν καταλήγει να γίνει «εχθρός του λαού». Το έργο παρουσιάζεται σε μετάφραση της Μαργαρίτας Μέλμπεργκ. Στον τόμο υπάρχει και εκτενές επίμετρο, γραμμένο ειδικά για τη συγκεκριμένη έκδοση από την Άννα Σταυρακοπούλου, Καθηγήτρια Θεατρολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, καθώς και χρονολόγιο της ζωής και του έργου του σπουδαίου Νορβηγού δραματουργού. Το Ένας εχθρός του λαού εξακολουθεί να προκαλεί το ενδιαφέρον και να αφυπνίζει συνειδήσεις. Να συνταράσσει τα λιμνάζοντα ύδατα της κοινωνίας και να θέτει επί τάπητος φλέγοντα ζητήματα του σήμερα. Αξιομνημόνευτες παραστάσεις του 21ου αιώνα στην Ελλάδα που αναφέρονται στο σήμερα είναι το ανέβασμα από μια ομάδα νέων δημιουργών, αποφοίτων του ΑΠΘ, με τίτλο Ορυχείο Ίψεν: Ένας εχθρός του λαού συναντάει τον λαό, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημαρχείου της Θεσσαλονίκης. Ακόμα, το 2023, στον προαύλιο χώρο του παλαιού δημοτικού σχολείου Καλλιρρόης πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με πρωταγωνιστές κατοίκους του χωριού, μέλη της τοπικής επιτροπής αγώνα.

Henrik Ibsen (Συγγραφέας)

(20 Μαρτίου 1828 – 23 Μαΐου 1906) Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός, ένας από τους πρωτοπόρους της σύγχρονης ευρωπαϊκής δραματουργίας[1][2]. Δεύτερο παιδί μιας εύπορης οικογένειας εγκαταστημένης στο λιμάνι Skien, ο Ίψεν έζησε, μετά την πτώχευση της πατρικής επιχείρησης και τη μετακίνηση της οικογένειας του στο γειτονικό Vernstpop, δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια.
Ο Ερρίκος Ίψεν γεννήθηκε στην μικρή πόλη Skien, με γονείς τους Knud Ibsen και την Marichen Altenburg. “Οι γονείς μου και από τις δύο πλευρές ήταν μέλη των πιο διάσημων οικογενειών της Skien” γράφει ο ίδιος σε ένα γράμμα του προς τον κριτικό Georg Brandes το 1882. Η μητέρα της Marichen και ο πατριός του Knud ήταν αδέλφια, και οι γονείς του Ερρίκου είχαν μεγαλώσει μαζί και πρακτικά ανατραφεί σαν αδέλφια. Η Μarichen Altenburg θεωρούνταν καλή νύφη, ήταν κόρη ενός από τους πλουσιότερους εμπόρους της Skien. Ο πατέρας του Ερρίκου προέρχονταν από μια μακριά γραμμή καπετάνιων, αλλά ο ίδιος αποφάσισε να γίνει έμπορος. Ο γάμος του με την Marichen ήταν ένα “υπέροχο οικογενειακό προξενιό”. Όταν ο Ερρίκος ήταν επτά ετών, η τύχη του πατέρα του άλλαξε προς το χειρότερο, η οικογένεια έχασε την περιουσία της και αναγκάστηκε να μετακομίσει μόνιμα σε ένα μικρό εξοχικό σπίτι στο Ventop, έξω από την πόλη. Η χρεοκοπία του έκανε τον Knud Ibsen έναν δύσκολο και πικραμένο άντρα, ο οποίος στράφηκε στον αλκοολισμό, και η Marichen στράφηκε στην εκκλησία. Η οικογένεια Ίψεν τελικά μετακόμισε σε ένα σπίτι στην πόλη Snipetorp, που ανήκε στον ετεροθαλή αδελφό του Knud, τον πλούσιο τραπεζίτη και ιδιοκτήτη πλοίων Christopher Blom Paus. Η χρεοκοπία και η ταξική πτώση της οικογένειας έπαιξαν μεγάλο ρόλο στο μετέπειτα έργο του Ίψεν. Οι χαρακτήρες στα έργα του συχνά καθρεφτίζουν τους γονείς του, και τα θέματα του συχνά ασχολούνται με θέματα οικονομικών δυσκολιών, καθώς και ηθικές συγκρούσεις που προέρχονται από σκοτεινά μυστικά κρυφά από την κοινωνία.Στην ηλικία των δεκαπέντε, ο Ίψεν αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο. Μετακόμισε στην μικρή πόλη Grimstad για να γίνει βοηθός φαρμακοποιού. Προκειμένου να ξεφύγει από την ανιαρή ζωή του Grimstad αρχίζει να διαβάζει και να γράφει. Το 1846, όταν ο Ερρίκος ήταν σε ηλικία 18 χρονών, απόκτησε ένα νόθο παιδί με μια υπηρέτρια, το οποίο αργότερα αναγνώρισε χωρίς όμως ποτέ να γνωρίσει. Η ιστορία του νόθου γιου του πιθανολογείται πως ήταν και η αιτία που διέκοψε κάθε σχέση με την οικογένεια του. Ο Ερρίκος Ίψεν δεν συνάντησε ποτέ ξανά τον πατέρα του, ενώ είδε την μητέρα του μόνο μια φορά ξανά πριν πεθάνει. Διατηρούσε αλληλογραφία μόνο με μία από τις αδελφές του.Το 1850, ο Ίψεν μετακόμισε στην Χριστιανία (αργότερα μετονομάστηκε σε Όσλο) με σκοπό να μπει στο πανεπιστήμιο. Σύντομα εγκατέλειψε αυτό το σχέδιο, όταν κόπηκε στις εισαγωγικές εξετάσεις, αποτυγχάνοντας στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών. Την ίδια περίοδο αρχίζει να γράφει σε εφημερίδες και έρχεται σε επαφή με τον μικρό λογοτεχνικό κύκλο της Νορβηγίας της εποχής.Σύντομα μετακομίζει στο Μπέργκεν όπου περνά τα επόμενα χρόνια δουλεύοντας στο Det norske Theater, όπου είχε αυξημένες αρμοδιότητες και συμμετείχε στην παραγωγή 145 έργων ως συγγραφέας, σκηνοθέτης, δραματολόγος και παραγωγός. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου δεσμεύονταν από το θέατρο βάση συμβολαίου, να γράφει ένα έργο το χρόνο για να ανεβαίνει στο συγκεκριμένο θέατρο. Το 1858 επιστρέφει στην Χριστιανία και γίνεται ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου της Χριστιανίας, ενώ ασχολείται και με τη ζωγραφική. Την ίδια χρονιά νυμφεύεται την Suzannah Thoresen, η οποία θα γίνει και μητέρα του γιου του Sigurd (1859). Η σύζυγός του θα τον στηρίξει συναισθηματικά και θα τον ενισχύσει στη σταδιοδρομία του, πείθοντάς τον να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη θεατρική τέχνη. Το ζευγάρι έζησε υπό δύσκολες οικονομικές καταστάσεις και σταδιακά ο Ίψεν έγινε πολύ απογοητευμένος από την ζωή στην Νορβηγία. Το 1864, εγκαταλείπει την Χριστιανία και πηγαίνει στο Σορέντο της Ιταλίας. Αρχικά φεύγει για ένα χρόνο, αλλά τελικά κάνει 27 χρόνια να επιστρέψει στην πατρίδα του, εργαζόμενος κυρίως στη Νότιο Ιταλία και τη Γερμανία. Εκεί, ο Ίψεν καταξιώνεται πλέον σαν καλλιτέχνης και τελικά γυρίζει στην πατρίδα του το 1895, όπου και συγγράφει τα δυο τελευταία του έργα. Τότε, μπόρεσε να ορθοποδήσει οικονομικά, αγοράζοντας ένα πολύ ακριβό σπίτι απέναντι από τα ανάκτορα του Όσλο, το οποίο σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο και δέχεται καθημερινά πολλούς επισκέπτες. Ο Ίψεν είχε μια αμφιλεγόμενη σχέση με τον πλούτο, κάτι που αποδεικνύεται και από τη διακόσμηση αυτού του σπιτιού, η οποία διατηρείται στο ακέραιο έως σήμερα. Συνήθιζε επίσης να κάνει καθημερινούς περιπάτους, αλλά δεν επεδίωκε την επαφή με το κοινό (ήταν εσωστρεφής) και τον ενδιέφερε η μελέτη των ανθρωπίνων αντιδράσεων και συμπεριφορών. Διατηρούσε φιλικές σχέσεις αλλά και συχνή αλληλογραφία με αρκετές νεαρές κοπέλες, χωρίς ποτέ να αποδειχθεί κάποιο ίχνος απιστίας του σε αυτές. Έπινε σχεδόν σε καθημερινή βάση τη μπύρα του στο γνωστό στέκι της πόλης του Όσλο “Grand Cafe”, του πολυτελούς ξενοδοχείου “Grand Hotel”. Τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από σοβαρά προβλήματα υγείας, αφού είχε υποστεί αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια και ήταν πια ανήμπορος να δημιουργήσει. (Πηγή: http://el.wikipedia.org/ )

 

Μαργαρίτα Μέλμπεργκ (Μεταφραστής)

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951. Είναι μεταφράστρια και κριτικός λογοτεχνίας. Σπούδασε γαλλική και ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, όπου και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών. Η διδακτορική της διατριβή είχε ως θέμα της το έργο της Λιλίκας Νάκου. Εργάστηκε ως πανεπιστημιακή ερευνήτρια στη Σουηδία, μεταφράστρια στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών και στην ελληνική Πρεσβεία της Στοκχόλμης. Έχει συνεργαστεί με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ θεατρικές μεταφράσεις της από τα σουηδικά έχουν εκδοθεί και παιχτεί σε αθηναϊκές σκηνές.