Αρκετά μιλήσαμε γι’ αγάπη

“Της αρέσει η φωνή του στο τηλέφωνο, ο τρόπος του να “τραβάει” λίγο τις λέξεις, να επιβραδύνει το ρυθμό, την προβληματίζουν ο τρόπος του σαν να ψάχνει τα λόγια του, η αυτοσυγκέντρωσή του, οι δισταγμοί του. Της αρέσουν η χροιά της φωνής του, το τίμπρο της, οι εκφράσεις του που είναι σαν να τις έχει γραμμένες. Διακρίνει σ’ αυτές μια ένταση, κι αυτή η ένταση τη διαπερνά, σ’ αυτήν διαβάζει την ουσία της ζωής, κάτι που φέρει ο ίδιος, μέσα του, όχι κάτι που θα του το γεννήσει αυτή. Αυτός ο άνδρας δεν της οφείλει τίποτα. Δεν περίμενε εκείνην για να ζήσει, και το ανοίκειο ενός ανδρικού παρελθόντος όπου εκείνη δεν υπάρχει, τη ρουφάει σαν δίνη.” Διαβάζοντας το “Αρκετά μιλήσαμε γι’ αγάπη”, έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι στη δεκαετία του 1970, ανάμεσα σε μια ταινία του Κλοντ Σοτέ και ένα μυθιστόρημα του Ζορζ Περέκ. Οι καρδιές είναι cafes γεμάτα με αναμνήσεις και παλιούς καπνιστές. Τα πούλια αυτού του γοητευτικού αφηγηματικού ντόμινο είναι κατ’ αρχάς δύο ζευγάρια: ένας επιστήμονας και η σύζυγός του, δικηγόρος, Λουίζ Μπλουμ, και ένας οφθαλμοχειρουργός και η σύζυγός του, Άννα Στάιν. Επίσης, δύο εργένηδες: ο ψυχαναλυτής Τομά Λε Γκαλ, που παρακολουθεί την Άννα και γίνεται εραστής της Λουίζ, και ο συγγραφέας Ιβ Ζανβιέ, που γίνεται εραστής της Άννας. Τα πρόσωπα είναι γύρω στα σαράντα, γερνούν χωρίς να γεράσουν. Διαβάζεις τις συναντήσεις τους, τις διασταυρώσεις τους, τις αμφιβολίες τους, τις ατυχίες τους, τους χωρισμούς τους. Η Άννα, ας πούμε, προσδοκά το ανέφικτο: “έναν εραστή που να την αγαπάει τρελά, αλλά να είναι αδιάφορος”. Άλλα θέματα που θίγονται, είναι η ερωτική επιθυμία, η εβραϊκότητα, ο τροτσκισμός, η αυτοχειρία. Στη λέξη “αγάπη” που δεσπόζει στο αφήγημα, θα πρόσθετα και δύο άλλες που χαρακτηρίζουν πιο πολύ το στιλ: “ευγένεια” και “λεπτότητα”. (Philippe Lancon, “Liberation”)