Ασθενείς και οδοιπόροι

“Ο Θεοτοκάς, με το ογκώδες και καλοδουλεμένο του μυθιστόρημα “Ασθενείς και Οδοιπόροι”, πρότυπο, πάντα, διαύγειας, φραστικής ισορροπίας και αρμονίας, γεφύρωσε την απόστασή που τον χωρίζει από την πολυδιαβασμένη “Αργώ”. Σ’ αυτό το μυθιστόρημα (εμείς θα το χαρακτηρίζαμε πνευματικό και ψυχολογικό χρονικό, άκρως ιδεαλιστικό και εξανθρωπισμένο της πιο τραγικής νεοελληνικής περιόδου) μυθοποιούνται η πολεμική αντίσταση της Ελλάδας κατά των Ιταλών και των Γερμανών, προβάλλεται η Κατοχή, σκιτσάρονται φυσιογνωμίες που τις δίχασαν ηθικά τα γεγονότα, δίνονται πολλές πλευρές του μεγάλου ηθικού μας δράματος, με ευγένεια και ανθρωπιά που είναι σχεδόν αποκλειστικά προτερήματα του Θεοτοκά.” (Ανδρέας Καραντώνης, “Το λογοτεχνικό 1964”, 1.1.1965) “Η γενιά μας και οι γονείς που μας διαδέχονται πρέπει να είναι ευγνώμονες στον κ. Θεοτοκά. Είναι, έως την ώρα, ο πρώτος που κατόρθωσε να συλλάβει με πολυεδρική όραση, με ασφάλεια κρίσεως που την βοηθάει η ψυχραιμία της εποπτείας, με ιδεολογική ανιδιοτέλεια και με ψυχολογική εισδυτικότητα το έμψυχο σχήμα και νόημα μιας ολόκληρης εποχής και δίνοντας στη σύλληψη του τη μυθική διάσταση μπορεί να εκβιάζει την κατάφαση της ιστορικής κυρώσεως.” (Αιμίλιος Χ. Χουρμούζιος, “Η Καθημερινή”, 16.4.1964)