Αφροδίτη – H μεγάλη θεά της ομορφιάς και του έρωτα

Ο Όμηρος χαρακτηρίζει τη Θεά του Κάλλους και του Έρωτα «Κυθέρεια» και «Κυπρίδα», και της προσθέτει μια σειρά από υπέροχα επίθετα: «άνακλις δία» (ξαπλωμένη θεά), «εϋστέφανο» (ομορφοστεφανωμένη), «φιλομειδή» (χαμογελαστή) και «χρυσέη» (χρυσή). Είναι προφανές ότι το όνομα της Θεάς αποτελεί μια σύνθεση από το ουσιαστικό «αφρός» και το ρήμα «δίδωμι». Η αρχαία ελληνική λέξη «αφρός» εκπορεύεται από το ρήμα «αφύω», που σημαίνει «ασπρίζω», «λευκαίνω», ενώ υπάρχει και το ρήμα «αφρόω», που σημαίνει «βγάζω αφρό». Επιπλέον το ρήμα «δίδωμι» σημαίνει «δίνω, παραδίδω, δωρίζω, χαρίζω, προσφέρω». Κατά συνέπεια το θεϊκό όνομα «Αφροδίτη» σημαίνει κυριολεκτικά «αυτή που δόθηκε από τον αφρό» ή ποιητικότερα, «αυτή που την χάρισε ο αφρός». Ο φιλόσοφος Πλάτων γράφει στο Συμπόσιο ότι τα προσωνύμια «Ουρανία» και «Πάνδημος» είναι και τα δύο έγκυρα, εφόσον η Ουρανία Αφροδίτη προστατεύει τον «πνευματικό», εξιδανικευμένο έρωτα και η Πάνδημος τον φιλήδονο σαρκικό έρωτα. Ο πρώτος, για τον ιδεαλιστή φιλόσοφο, είναι ο «αγνός» έρωτας και ο δεύτερος ο «χυδαίος». Ωστόσο ενδέχεται ο Πλάτων να αγνόησε σκόπιμα κάτι που γνώριζαν όλοι οι Έλληνες της εποχής του. Ότι η Αφροδίτη δηλαδή ονομάστηκε Ουρανία διότι ταυτίστηκε με έναν… αερόλιθο, και Πάνδημος επειδή για χάρη της ενώθηκαν όλοι οι δήμοι της Αττικής. Γεννημένη από το σπέρμα του Ουρανού και τον αφρό της θάλασσας, η Μεγάλη Θεά είναι πάντοτε εδώ για να χαρίζει την Ομορφιά και να εμπνέει τον Έρωτα. Και τούτο το βιβλίο αποτελεί ένα εγκόλπιο για τους λατρευτές της Αφροδίτης κι ένα ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης για την ανεξάντλητη γενναιοδωρία Της. Με πλούσια εικονογράφηση από αρχαία ειδώλια, αγάλματα, πίνακες ζωγραφικής καθώς και έργα Ευρωπαίων καλλιτεχνών εμπνευσμένα όλα από τους μύθους της Αφροδίτης.

Μάριος Βερέττας (Συγγραφέας)