Εφτά δοκίμια για την ερμηνεία της περουβιανής πραγματικότητας

Ο Χοσέ Κάρλος Μαριάτεγκι (1894-1930) δεν είναι μόνο ο πιο σημαντικός και ο πιο ευρηματικός από τους Λατινοαμερικανούς μαρξιστές αλλά επίσης κι ένας στοχαστής που το έργο του, λόγω της δύναμής του και της πρωτοτυπίας του, έχει ένα παγκόσμιο βεληνεκές. Ο αιρετικός μαρξισμός του παρουσιάζει βαθιές συγγένειες με μερικούς από τους μεγάλους συγγραφείς του δυτικού μαρξισμού: τον Gramsci, τον Lukacs ή και τον Walter Benjamin. Στην καρδιά της ετεροδοξίας του Μαριάτεγκι, της ιδιοτυπίας του μαρξιστικού φιλοσοφικού και πολιτικού του λόγου, βρίσκεται ένας πυρήνας απαράγραπτα ρομαντικός. Είτε πρόκειται για το πεδίο της φιλοσοφίας είτε για την πολιτική στρατηγική, για την κουλτούρα ή για το αγροτικό ζήτημα, για την ιστορία ή για την ηθική, το έργο του Μαριάτεγκι διαπνέεται από μια ισχυρή ρομαντική-επαναστατική πνοή που δίνει στη μαρξιστική του αντίληψη για τον κόσμο τη μοναδική της ποιότητα και την οραματική της πνευματική δύναμη. (Από το επίμετρο του Michael Lowy) Τα “Εφτά δοκίμια για την ερμηνεία της περουβιανής πραγματικότητας” του Χοσέ Κάρλος Μαριάτεγκι είναι ένα μοναδικό έργο μαρξιστικής φιλοσοφικής σκέψης στην ισπανική γλώσσα. Γράφτηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1920, από τον νεαρό τότε συγγραφέα-διάνοια. Η επίδραση του Μαριάτεγκι στη μαρξιστική σκέψη του δυτικού ημισφαιρίου υπήρξε τεράστια. Πέρα από τη συμμετοχή του στην ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος του Περού, η πολιτική του σκέψη επηρέασε βαθύτατα τις επαναστάσεις της Κούβας και της Νικαράγουας. Τα “Εφτά δοκίμια για την ερμηνεία της περουβιανής πραγματικότητας” αποτελούν έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της λατινοαμερικανικής μαρξιστικής σκέψης. Σε αυτά ο Μαριάτεγκι αναλύει την ταξική διάρθρωση του Περού, ενώ συγχρόνως καταπιάνεται με θέματα όπως η θρησκεία και ο καθολικισμός της ισπανικής Κατάκτησης, η παιδεία και η λογοτεχνία. Το κύριο ενδιαφέρον του εστιάζεται στην καταδυνάστευση των ιθαγενών Ινδιάνων, με άλλα λόγια, των απογόνων των Ίνκας, και στην ανάγκη ύπαρξης μιας ανθρωπιστικής πολιτικής για τις καταπιεσμένες κοινοβιακές κοινότητες (αύλλου) των Ινδιάνων. Η μοναδικότητα των δοκιμίων του Μαριάτεγκι έγκειται σε διάφορους λόγους. Οι κριτικές παρατηρήσεις του έχουν διαύγεια διατύπωσης, βάθος γνώσης της παγκόσμιας και της περουβιανής πραγματικότητας του καιρού του και καθαρότητα στόχου.